giacomo leopardi

''sonunda güldüm ve kendi kendime insan ırkının kocalar için ortak bir özelliğe sahip olduğunu söyledim. sakin bir hayat yaşamak isteyen evli bir adam için, dünyanın yarısı onun inançsız olduğunu bilse bile, karısının sadakatine güvenir. benzer şekilde, bir adam herhangi bir ülkede meskenini aldığında, onu dünyanın en iyi ülkelerinden biri olarak kabul etmeye karar verir ve bunu yapar. aynı nedenle, yaşamak için canını üten erkekler, hayatı keyifli ve değerli bir şey olarak kabul etmeyi kabul eder; bu yüzden böyle olduğuna inanırlar ve aksi görüştekilere kızgındırlar. bu nedenle, gerçekte insanlar her zaman inanırlar, gerçeğe değil, onlar için en iyi olan veya görünen şey. inanan ve bu kadar saçmalığa inanmaya devam edecek olan insan ırkı, hiçbir şey bilmediğini, hiçbir şey olmadığını ve umut edecek bir şeyi olmadığını asla kabul etmez. bu üç şeyden herhangi birine öğreten hiçbir filozof başarılı olmaz, takipçisi de olmaz ve halk özellikle ona inanmayı reddederdi. çünkü, üç doktrinin de onları yaşamak isteyen birine tavsiye etmek için çok az şeyi olması dışında, ikisi önce insanın gururunu rencide eder ve hepsi de onları kabul eden cesaret ve zihin gücü gerektirir. şimdi, erkekler korkaktır, cahil ve dar beyinli ve her zaman iyiyi beklerler, çünkü her zaman iyi fikirlerini hayatın gereklerine göre değişmeye hazırdırlar. petrarch'ın dediği gibi, servete teslim olmaya çok istekliler; herhangi bir talihsizlikte kendilerini teselli etmek için çok istekli ve kararlı; kendilerine reddedilenler veya kaybettikleri karşılığında her türlü tazminatı kabul etmek. ve her ne kadar kötü ve barbar olsa da, hayatın herhangi bir koşuluna uyum sağlamak için. istenilen herhangi bir şeyden mahrum kaldıklarında, kendilerini, kavramları dünyadaki en gerçek ve gerçek şeylermiş gibi tatmin ettikleri yanılsamalarla beslerler. bana gelince, avrupa'nın güneyindeki insanların inançsız eşlere hayran kocalara güldüğü gibi, hayata hayran insan ırkına gülmekten kaçınamam. erkeklerin, kendilerini aptallar gibi kandırılmalarına ve kandırılmalarına izin verme konusunda çok az cesaret gösterdiklerini düşünüyorum; sadece en büyük acıları çekmekle yetinmekle kalmaz, aynı zamanda doğa ve kader'in kuklaları olduğu gibi olmaya da isteklidirler. ben burada aklın aldatmacalarından bahsediyorum, hayal gücünden değil. bu duygularım hastalık sonucu mu, bilmiyorum; ama şunu biliyorum ki, iyi ya da kötü, erkeklerin korkaklığını küçümsüyorum, her çocukça teselliyi ve aldatıcı rahatlığı reddediyorum ve her umudun yoksunluğuna katlanacak, yaşam çölüne istikrarlı bir şekilde bakacak, mutsuzluğumuzun hiçbir parçasını saklayacak ve bir felsefenin tüm sonuçlarını kabul edecek kadar cesurum, kederli ama doğru. bu felsefe, başka bir işe yaramazsa, cesur adama, insan kaderinin gizli ve gizemli zalimliğini gizleyen pelerinin altına inmenin gururunu verir.''

giacomo leopardi, trans. charles edwardes, "dialogue between tristano and a friend", essays and dialogues (1882), p. 208