gitmek bilmeyen misafir

zikko kafaya sahip omurgasız insanlardır, ulan çekip gitsenize saat 12 olmuş, rahat rahat cigara sarıp kafa yaşayamıyorum evde, salonu zaptetmiş biri, neymiş efendim başı ağrıyormuş, uzanmış, s***ir ulan, evinde yatsana, 2 dakika evden çıktım geldim, benim kurulduğum yere çocukları gelmiş onlar yatmış, ulan çıldıracağım abbbbk.

sevdiğin bi yere gidince ne çayın ne sohbetin tadından yenmediği bu yüzden de gitmeyen misafir.

yatılı gelen misafir için süre max. 3 gündür. bunu bilir bunu söylerim.
günlük misafir kabul etmiyorum canım. dışarıda buluşmak en güzeli.

evde kalmış akraba kızının koca bulma vaadiyle misafirliğe gelip 5 ay kadar kalıp koca bulamadan hayatı bize zindan edip gitmesi olayı.

5 ay. dile kolay beş (5) ay. 1 ay daha dursa askerliğini yapıp tezkeresini eline verip memleketine yollayacağız. iddia ediyorum bu 5 ay da yaşadıklarımız pişmiş tavuğun başına gelmemiştir.

38 yaşında hanım kızımız. annemin taa uzaktan akrabası. arkadaşının düğünü için gelmiş sözdee yerseen. ama buna kimse inanmaz. sen 9 saatlik yolu aş gel. ne için? kız tarafından, erkek tarafından veya hiçbir şey olmazsa düğün organizasyon ekibinden koca adayı bulmak için. yanında sadece düğünde giyeceği kıyafeti getirmiş. kıyafeti de seda sayan'ın var mısın şarkısında giydiği uçuş uçuş elbisenin kırmızısı. bakın başka eşyası yok. 5 ay kaldığı yetmezmiş gibi tüm aile bireylerinin sırasıyla her eşyasını kullandı. üstelik haberli habersiz. diş fırçalarımızdan tutunda giymeye kıyamadığımız iç çamaşırlarımıza kadar. 2 gün içinde kırmızı rujumu bitirdiğinde anlamalıydım başıma gelecekleri. merve boluğur musun sen, 2 günde kırmızı ruj bitirmek de ne? 5 ayda 4 deodorantımı bitirdi. bana da kullandırtmıyor he içi boş bavuluna saklıyor. içi boş dediğime bakmayın çıkrıkçılar çarşısı gibi hangi eşyamı ararsanız var.

düğünü için geldiği arkadaşı evlendi, balayına gitti, balayından döndü, hamile kaldı daha bizim hanım kızımız memleketine dönecek. düğünden de eli boş döndü. allah aşkına bunu kim ne yapsın? ne huyu güzel ne de tövbe haşa yüzü. kart kadın derler ya. öyle ama yaşından ötürü değil. doğuştan.

ev halkı olarak evde eşyalarımızı olmadık yerlere saklamaya başladık. unutkanlık yaşayan babannem bunun sayesinde hafızasını geliştirdi. babam gitsin diye adak adadı. kız kardeşim okulun rehberlik hocasıyla tanıştı. annem kendi tarafıyla ilişiğini kesme kararı aldı. ben de artık saldım çayıra mevlam kayıra hesabı aşırı pis bilendim buna. kendi evimde misafir gibiyim lan. kendi evimde eşyalarımı saklıyorum. yerlerini unutmayayım diye not defterine not alıyorum. sonra gidip not defterini de saklıyorum. travmaya bak.

ilk ay misafirdir geçer, ikinci ay hazırlanır gider, üçüncü ay tümden biletini keser, dördüncü ay ailesini özler, 5. ayda da artık bizi gömer diye diye en son annem dayanamadı annesini aradı durumu izah etti. anası demez mi bize, " 5 ay bi rahat ettik, allah sizden razı olsun, biraz daha kalsa olur muuu?" komşunun buzluğuna koydurttuğun donmuş sebze mi bu? tatile giderken hayvan oteline bıraktığın köpek mi? fırına götürüp yaptırdığın kebap mı bu? biraz daha kalsa ne demek? güler misin ağlar mısın...

bizimki gitmek istemiyor, anası gelmesin kalsın biraz daha diyor, kızını tasdikliyor. sonra bi haber geldi. vahiy de inmiş olabilir. bizimkinin teyzesi ölmüş. ilk defa birinin ölmesine üzülmekten çok sevindim. çünkü bizimkisi teyzesi öldü diye memlekete cenazeye gitmek zorunda. öyle de oldu. giderken de diyor ki "bavulum kalsın geri geleceğim". bunu dedikten sonra ölen tek kişinin teyzesi olmadığını söylememe gerek yok herhalde. ölen teyzesi bile bu dediğini duysa mezarından hortlardı. eşyalarımı geçtim, gitsin de nasıl giderse gitsin kafasındaydım artık. 5 ay misafirlik mi olur lan? bu misafirlik degil güpegündüz ev sahibinin evine yerleşmektir. hayır babam anamın üstüne kuma getirdi desem, eş dost da inanır he. millet para verip 5 aylığına ev tutup kiraya çıkar. biz bunu 5 ay para almadan evde besledik yani bu bir süreç.

1 bavulla gelen hanım kızımız 3 bavulla gitti memleketine. bozuk eski telefonuma kadar götürmüş. evdeki tuzluktan, ayakkabı çekeceğine kadar. onun evden gittiği gün bizim kurtuluş günümüzdü. 22 kasım 2017. bu tarihi asla unutamıyorum.

siz onların gözünün içine bakarsınız, onlar sizin gözünüzün içine bakar. o sırada zihninizin arka planında barış manço' nun zehra adlı şarkısı yankılanır.

"zehra seni çok seviyorum. bir türlü sana git diyemiyorum. ama artık anla be zehraaaa..."

gitmesi için uyku vaktinden konu açılır. ikramlar toplanır. esnenir. saate bakılır. ama yok gitmiyordur.

böyle bir misafirin yanında ben bir kez 'zarrt' diye yellendim. "biz artık kalkalım" dediler. sesten mi, kokudan mı bu kararı verdiler bilemedim.

t: evinizden kendi evine gitmeyen misafirdir.
benim evdeki bayağı uzun süredir burda. tam 2 sene. evet 2 sene 2 yıl yani.
üniversite öğrencisi kendisi. eltimin oğlu. o eltimi de öyle severim öyle severim ki anlatamam kelimeler yetmez*
2 yıllık üniversite okumak için geldi. bu sene 2. sene. son senesi yani
allah'tan esprili kafa ve saygılı biri. yoksa bu kadar saç dökülmesine döverdim ben bu çocuğu.
o eve geldikten sonra bizim eve birşey oldu. çarşamba pazarı oldu bizim ev. kapı girişinden başlayan ceket çanta döküntüleri, içtiği su bardağı, yemek yediği tabak yerinde falan.
dağınıklık, yerdeki pislik dayanamam. tansiyonum fırladı bu yüzden birkaç kere. aldım karşıma, bak anasını sevdiğim, böyle olmaz, otel mi burası diyerek bir nutuk çektikten sonra, şimdi daha iyiyiz.
ama özet geçersek sıkıcı bir durum.
gittiğiniz yere darı ekmeyin derdi annem. gene haklı çıktı