gündüz sürekli uyuklayıp gece cin gibi olmak

bünyemin psikolojimi bozma yöntemlerinden sadece bir tanesidir.

yahu yemin ederim akşamı zor ettim. beş saat uyumuştum, şu an saat 01:13, uykunun esamesi okunmuyor gözlerimden. ne kadar pis bir şey bu ya, biliyorum gece üç-dört gibi uykum gelecek, bir uyuyacağım öğleden sonra ikiden aşağı kalkmayacağım. ama şimdi uyumak istesem uyuyamıyorum.

kendimden davacıyım.

öğleye kadar ağzım yırtılana kadar esneyerek gezer, sakat bir şekilde akşamı eder ve sonra tüm gece uyumayı beklerim. neden mi ? huzur eksikliği olduğunu düşünüyorum.

ramazanda bana musallat olan illet. yılın 11 ayı gece yarısından önce uyuyup sabah 6'da bilemedin 7'de kalkan bünyem ramazan boyunca sahura kadar oturunca sabah uyanamıyor, uyansa da kalkmıyor, kalksa da kendine gelemiyor.

insanı kısır döngüye sokup uykusuz bırakan hergün yaşadığım durum. çocukken gece uyuyamazdım. şimdi bu oluyor. hadi uyudum diyelim uykuyu sürdüremiyorum.

bu tam olarak ben sanki gece bı enerjiyle doluyorum biçok iş yapıp saatlerce düşüncelere dalıp şarkı dinleyebilirim

allah kuran vekil ve birtakım daha şeyler.

şuam kendime geldim.

bana hep olur. iç iç iç, bir düşerim, ama düştüğüm yerden fırlamasını da bilirim.

hadi kime sallıyoruz? keyfim yerine geldi. uykum da açıldı.

bir cinin gecesi gündüzü olmaz. görev çağırınca uyku muyku tanımaz. cin gibidir her daim.

görev cinidir evelallah sıfır ironi.

ne gunduz ne gece uyumuyom.
hic acikmiyom
usumuyom sicak da olmuyo ama

neyim ben ben de anlamadim. tanri bana biseyler lutfetmis.

edit: bu sekilde giderse kendime secilmis kisi diyecem. evet.