güzel sanatların bir dalı olarak cinayet

thomas de quinceykitabıdır.

kitabı gördüğüm zaman hakkında bildiğim tek şey isminin çok etkileyici olduğuydu. ancak bu kadar hacimsiz bir kitabın, bu kadar sarsıcı olabileceği aklımın ucundan bile geçmedi.

kitabı okurken yazara haksızlık ettiğimi düşünmeye başlamıştım ama yazara haksızlık eden tek kişinin ben olmadığımı öğrendiğimde hem bir rahatlama hem de öfke hissettim içimde bir yerlerde.
herkesin baktığı gibi bakmayı sürdürürseniz dünyaya, sıradan bir insan olursunuz.

bundan kurtulmanın bir yolu dequincey’in güzel sanatların bir dalı olarak cinayet kitabını okumaktır. bir cinayete vahşice, ahlaksızca, canavarca hislerle yapılmış bir eylem gözüyle bakabilirsiniz. peki ya, sanatkar bir ruhla ince ince tasarlanmış, nakış gibi dokunmuş bir sanat eseri gözüyle bakmanız mümkün mü? güzel sanatların bir dalı olarak cinayet bunun mümkün olduğunu söylüyor.

bunun söyleyen dequincey olunca da dikkat etmeye değer bir yargı ortaya çıkıyor, zira borges bile dequincey’e o kadar şey borçlu ki, nabokov bile dequincey’le geç tanıştığı için o kadar pişman ki…bu kitabı okuyun belki görebileceğiniz alanın gözlerinizin boyutundan daha büyük olabileceğini fark edersiniz…

quincy'nin okuması feci zevkli kitabı. ingiliz mizahının pek cesaret edilemeyen uç noktalarda seyrettiğinin canlı kanlı örneği. zaten quincynin başlı başına kendisi ayrı bi olay.. yamulmuyorsam bir yerde "öldürülmemiş felsefeci boş adamdır" diye bi tespiti var fena patlamıştım..*