güzelliğin geçici ve kişiliğin kalıcı olması

genellikle yaşlandıkça anlaşılan ama bir o kadar da arada bırakan düşünce.

biliyoruz ki genlerimiz, insanlığın hayatta kalması ve sağlıklı insanlar üretmesi için geninden geleni yapıyor. güzelliği, estetiği ve sağlıklıyı arıyor, buluyor ve seçmeye çalışıyoruz. beynimiz evrimleştikçe mantıklı düşünmemiz de artıyor (bazılarımız hariç).
öte yandan sadece bu yeterli değil. insan evlatlarının sağlıklı yetişmesi için de karakterli, dürüst, çalışkan ebeveynler gerekiyor. mantık/zeka burada bir seçim yapıyor. güzellik mi? iyi ahlak ve çalışlanlık mı? her ikisi olursa kusursuz ama az oranda mümkün gibi görünüyor. ikisinin oranı tercihlerimize kalmış...

insanlar değişir, belki kişilik de kalıcı değildir demek istediğim başlık.

normaldir.
güzellik kısa süreli olduğu için bir süre sonra kişiliksiz insanlardan ayrılıyorlar.
ben mesela güzel yakışıklı bir çocuğum ama bu nereye kadar böyle olacak alışacaklar güzelliğime.
kasıklarımı 5 gün yalayabilir insanlar sonra sıkılırlar.
işte burada kişilik devreye giriyor kişiliğin yoksa gidiyorlar. haklılar.
kişiliksizdim mesela güzelliğime alışıldı ve terkedildim.
o yüzden katıldığım başlıktır.

yalandır.

huyu güzele kırk günde doyarsın da poposu güzele kırk yılda doyamazsın.

aslında kişilikte değişir. her şey değişir. bir gün önceki ben ile bugünkü ben bile farklıyım.

büyük paradoks. hepsinden biraz biraz olan insan kafi.

"yüzü güzele kırk günde doyarsın, huyu güzele kırk yılda doyamazsın." demişler. kimin söylediğini bilmiyorum ama.

ve bunu hayatındaki tüm doğru insanları zittirik güzellerle harcadıktan sonra anlamak kuralı