halaya senkronize olamamak

insanı günden güne içine kapatan, yabancılaştıran acemilik hali. yurdumuz halay cenneti. asker uğurlamalarımız, düğünlerimiz, futbol maçlarımız eksik olmaz. her an, her köşeden halaya düşen 5 kişi çıkabiliyor ve katılmak zorunda kalıyoruz. modernizmin bu dayatmasına ayak uyduramamak beni deli ediyor. hep yanlış ayağı atıyorum. ritmi tutturamazsam, nasıl topluma ait hissederim?

halaya senkronize olamazsan dayıya olursun.

biliyorum iğrençti ama, kafa gidik şu an idare edin o yüzden.

pratik eksikliği ya da ritmsizlikten olabilir. ilkinin çözümü çok kolay, birkaç düğüne gidip, bir halayın orta yerine dalarsanız, onlar sizi taşırlar zaten. eşek değilseniz bir yerden sonra kaparsınız.

ikincisi, bayağı sıkıntılı bildiğim kadarıyla. ritmsizseniz, kulak müziği duymuyorsa, beyin duyduğuna ayağı, eli uyduramıyorsa, onun tedavisi daha zor. profesyonel yardım lazım. halayların efendisi mahmut tuncer'e bi danışın bence.

çekilin bilirkişi konuşuyor. *

bir elinize mendil, peçete yahut herhangi bir çaput alıp mendili havada salladığınızda sabit dursanız bile halay çekiyor görünürsünüz profesyonel olmasanız bile.

olmadık şarkılarda bu hareketi sergileyip tam halay müzikleri çalındığında:
"demin çok yoruldum ay halay falan şimdi halim kalmadı tüh" derseniz yırtmış olursunuz.

şappi neşeli halaylar diler.

halayı fazla çekip kopartmaya yol açar.
neyse ki amca olmadığında fazlalık mühim bir şey değildir.

(bkz: enişte)

allah affetsin ama halayı beceremeyen insanlara çok gülüyorum. özellikle birazcık boyu kısa olan küçük enişteler halay sırasında aşırı derecede komik oluyor. sanki askıda sallanan çamaşır gibi bir oraya bir buraya gidiyorlar.