hamilelik

doğum dersindeyken, "hamilelik resmen hastalık ya" demiştim. tebrik ediyorum kendimi, hayatımda yaptığım en isabetli tespit çıktı. anneliğin ve hamileliğin minnoş pembe bir şey olmadığını düşünüyorum ama neden kadınların bunu çok sevdiğini ya da neden böyle göstermeye çalıştığını algılayamıyorum. bakın haftalardır kusuyorum, yediğim hiçbir şey midemde durmuyor. hem fiziken hem ruhen çöktüm. sürekli tuvalete gidiyor, gece iki defa çişim geliyor. müthiş bir susuzluk çekiyorum. organlarımın yavaşça sıkışarak bir bölgeye kaydığını hissediyorum. hayatım boyunca kabızlık çekmeyen ben kabız oluyorum. ben tüm bunları yaşarken instagram familyasından "annelik çok güzel bir duygu, kucağına alınca unutacaksın, bu günleri özleyeceksin" mesajları geliyor. aynada ödemden şişmiş surat ve ayaklarıyla bilmem kaçıncı weeks paylaşımı yapan annelerden gına geldi. hiçbir şeyi olduğu gibi yaşayamıyoruz. hamilelik güzel bir şey değil. deeeğil. anne olacaksak çekeceğiz mecbur ama güzelleme yapmak zorunda mıyım ya ben? erkeklerin de söyleyeceği bir şeyler vardır muhakkak. zira eşimin beni bazı zamanlar boğmak istediğine eminim. instamom tayfasına kinimi kustum. gidiyorum.

herkesin hamileliği aynı değil. tek bir sıkıntı yaşamadan 9 ay geçirenler de var. hamilelik kadını bir süreliğine dokunulmaz yaptığı için kadınlar için kıymetli bir dönem sanırım. ben de çok tatlı bir "hamiş" olarak tamamladım gebeliklerimi.

hamilelik süreci kadının bugudur (evrimsel sürecin tam oluşmadığına inanıyorum), kısaca doğum olayı evrimsel süreçte tam olarak gelişmemiştir ve hala sıkıntılı ve kalıcı etkileri var. göbek çatlaması, beden de kalıcı izler vb. beden de hasarlara yol açan sancılı bir süreçtir.

her kadının içten içe merakla beklediği dönem. içinizde bir canlının gelişmesi, mucize.

hem normal kusan hem zehrini kusan gebe yazar beyanı. allah kolaylık versin hadi bir çırpıda inşallah. ayrıca
(bkz: epidural pişmanlıktır.)

her kadında farklı şekilde seyreden bir süreç. kimisi prensesler gibi bir hamilelik geçirirken, kimisi yataktan çıkamıyor. bedenin, ruh halin, ilgi alanların gibi bir çok şey değişiyor hayatında.

gerçek hayatta öyle instamom tayfanın anlattığı gibi olmuyor bazı şeyler. 'bebeğimi kucağıma aldığım o an anneliğin muhteşem bir duygu olduğunu anladım' yazmış birisi. o an nasıl anlayabilmiş o duyguyu bana mantıklı gelmiyor. benim o an hissettiklerim korku, heyecan, bir yandan canın yanıyor, yeni bir sürece başlamanın getirdiği belirsizlik vs. bence 'anneliğin muhteşem bir duygu olduğunu' anlamak zamanla olan bir şey. bebek büyüdükçe, iletişim kurdukça o bağ daha da kuvvetleniyor ve o zaman hissedebiliyorsun o duyguyu.

bir de 'bir gülüşüyle tüm yorgunluğum geçiyor' diyenler var. yok öyle bir şey. tamam bebek gülüşü güzel ama yorgunluk baki, geçmiyor. instamomların hamileleri kandırmasına son!

bir erkek olarak korkunç birşey olduğunu düşünüyorum. neredeyse iki can içinde ölümün kıyısına gidip gelmektir, hamilelik. sağ kalmaları durumunda iki can oluyorlar.

zorluğun büyüğünü kadın çekiyor gibi görünse de, kadın bir doğururken erkek dokuz doğurmaktadır.

başarılı olarak geçirilirse yeni bir insanın doğacağı dönemdir.

bu dönemde olan kadın vatandaşlarımıza toplu taşıma araçları da dahil olmak üzere belli yerlerde pozitif ayrımcılık göstermek gereklidir bence. iki can taşıyorlar çünkü.

(bkz: yalancı gebelik)

dünyaya yeni gelecek olan yavrunun gelişim sürecinin genel adı.

meksikalı aktris lyn may, 68 yaşında hamile olduğunu açıkladı ve 29 yaşındaki partneri markos d1'den bir bebek sahibi olmaya hazır olduğunu açıkladı. buradan

yumurtalarına sağlık maşallah diyoruz ve alkışlıyoruz.

çok tuhaf aynı zamanda çok şirin bir şey. böyle yusyuvarlak oluyorlar, yüzleri gözleri şişiyor, kilo alıyorlar, dokunsan yuvarlanacaklar gibi geliyor. hatta doğurmaya yakın tam anlamıyla bir panda gibi sevimli oluyorlar.

bu işi erkekler yapabilseydi rahat 10 çocuk isterdim. ama diğer türlü 1 kafi. çok ama çok zor bir 9 ay.

akıllı insan işi değildir...
bir insanın hamile kalmak için aklını yemiş olması gerekir... çekilecek çile değildir. iyi ki de erkeğim diye göbek atasım geliyor...
oh be, ne rahatız.

kadınların dünyaya çocuk getirme aşkını anlamayacağım, niye kendinize böyle kötülükler yapıyorsunuz? mazoşist misiniz?
şahsen benim karnımda dönen bir şeyler olsaydı öldürün beni diye çığlığı basardım...
9 ay yüz üstü yatamamak? düşüncesi bile işkence gibi.. bu bir çılgınlık!

güzellemesini yapanlara tahammül edemiyciğiim.
karnını okşayıp ah uh bebişim bebişim diyen kadınları ve eşlerinin şişmiş karnına busecik konduran hıyarları anlamayacağım, anlamayı reddediyorum.... çok sıkıcısınız bence.
değmez vallahi de değmez..

bir tırtılın kelebeğe dönüşmesi gibi, bir genç kadının anneye dönüşme sürecidir. metamorfozdur.

daha 8. haftadayım inanın ṣimdiden bittim. sürekli bir uyku hali fonda bir mide bulantısı.kussan bir dert kusmasan bir dert. bir kere düşük yaptığım için kimselere de söylemedik eşimle. yalana sevk ediyor beni bu durum. stresle hic başa çıkamaz oldum. ev islerini sürekli ertelediğimiçin ev dandini. az ve sık yeme olayını hiç kıvıramadım. ben günde 1 bilemedin 2 öğün yiyen insandım. midem bulanmaksızın acıkma hissini nasıl özledim...
cok depresif hissediyorum bahara, güneşe ve aslında çokcuk istememize rağmen. umarım daha iyi bir dönem beni bekliyordur...pek umudum da yok gerçi...