hastanede uzun süre yatan birinin öleceğini anladığı an

bugün bir yerde okudum , hastanede öleceğini anlayan kişi ya beni evime götürün dermiş , yada en sevdiği kişiyi yanına çağırıp görmek istermiş . hiç dikkatimi çekmemişti ama sonuna kadar doğru bir söz.

öldügü andir. ben ne biliyim olm azrail miyim ben.

ben iyiyim yakında taburcu olacağım dediyese ölme ihtimali daha yüksektir.

derin bir sessizliğe bürünür.

korkutan bir sessizlik hatta, ağrısını sızısını bile söylemekten vazgeçtikleri bir sürece girerler. yakınlarının kendilerine dair olan ümidine zeval vermeme gibi bir sorumluluk bile alabilirler.

dün gece, son dönem kanser hastası birinin son nefesine doğru giden süreçte ailesinin metanetini, monitörün artık ses vermediği andaki sakinliklerini ve dışarı çıkarken bana bakıp size emanet ediyorum deyişini görünce ölüm kavramının şeklinin şemalinin nasıl da insandan insana fark edebildiğine tekrar şahit oldum.

allah ölümün de hayırlısını versin.

insan öleceğini anlarmış, öyle derler.

hiç unutamıyorum, rahmetli babam ev almak için kredi çekmişti onu ödüyorduk. sonra hasta oldu hastaneye düştük yan yatakta yatan hasta da bankacıymış bununla koyu bir sohbete girmişler.

neyse ben de sigaraya çıkmıştım geri döndüm, ne yapıyonuz falan derken bana dedi ki oğlum ben ölürsem kredi borcum size kalmıyormuş. sanki ben de en çok bunu dert edinmişim gibi, ne alakası var baba diyebildim en fazla.

yani demem o ki, öleceğini anlayan insan en azından bazıları diyelim hâlâ ailesini düşünebiliyor.

sanırım ben de aynı kafayla yaşıyorum, o yüzden artık garipsemiyorum.

şok etkisine sebep olsa da kalp krizi, yüksek tansiyon, beyin kanaması ve feci ölüm olsa da trafik veya iş kazası sonucu ani şekilde ölenler, ölümünü bekleyen, acı çeken, günden günden eriyen ve kötüleşen, sadece kendisine değil, aileye de ıstırap olan birine göre yine de şanslı sayılıyorlar. tek şanssızlıkları azrail'in beklenmedik anda gelip götürmesi ve ölen kişinin yakınlarına, sevdiklerine el sallamadan, vedalaşamadan ayrılıp gitmesi.