hastanede yatmak

ilkokuldayken çok ağır zatürre geçirip 2 hafta hastanede yatmıştım. hatta ilk muayene sonrası doktor, "2 hafta buz kalıplarının üzerinde mi yattın, böylesini görmemiştim," demişti. ölümden döndüm. hastanede kollarıma takılan serumlar yüzünden kollarım aynen (tam aynen değil elbette) şöyle olmuştu:


yani bilek kısımlarımdan yediğim serumlar kollarımın bu tarafını acayip şişirmişti; iskelet gibi zayıf olduğum için de kollarım cidden anormal görünüyordu: pazı kısımları iskelet gibi, dirsekten aşağısı balon gibi. "galdıramıyodum golları" zaten.

yan yatakta kürt bi çocuk ve annesi vardı. biz de annemle onlarla iyi muhabbet kurmuştuk, onlardan öğrendiğim bazı kürtçe kelimeleri hala hatırlıyorum.

çok sıkıcı bir durum. hele hafta sonu ve tatil günleri kimseler pek olmaz. insanın canı nasıl sıkılır bilemezsiniz.
hastalığınız sancılı ise hele o geceler bitmez, sabah olmaz.
allah kimseyi düşürmesin. düşene tez zamanda şifa versin.

dünyanın kaç bucak olduğunu gösterir.

insan durur durur da o hastane odasında ölümle cebelleşirken aklı başına gelir


hastanede yatan herkese acil şifa dilerim.

iskencedir. tam uyuyacak gibi olursunuz kapıyı düşman askeri gibi açıp ışıkları yakan hemşireleri gorürsünuz. işin daha tuhafı giderken kapiyı da kapatmazlar. bunlar uyuyor mu uyur mu yok oyle bir şey. allah kimseyi dusurmesin hele ki devlet hastanesine.

ilkokuldayken 2 gün yatmıştım. pek fazla hatırlamıyorum ama berbat bir his olduğunu ve ilkokulda olmamdan mütevellit bayağı korktuğumu söyleyebilirim. elim ayağım tutmuyordu. uyuşuktum. hayal meyal hatırladığım şey annemin yanımda bir hemşireyle konuşuyorken hemşirenin bana bakması. bana bakarken elindeki kağıda birşeyler yazması. sonrası yok. ama nasıl soğuk bir ortam. hastaneye yazın bile gitsem üşürüm. ve o zaman da sanırım bahar aylarındandı. kolsuz giymiştim sıcak diye ama ben üşüyordum. allah kimsenin başına vermesin. ben en azından 2 günle atlatmışım hatırlamıyorum da adam gibi. birde bilinçli yaşayanlar ve daha uzun kalanlar var...

haftada en az 2 defa yaptığım eylem. hastalar sürekli gelip uyandırmasa daha güzel olur. hiç düşünmüyorlar acaba hemşire uyuyor mu uyandırır mıyız çat diye dalıyorlar. yav rahat bırakın da uyuyalım.

kendi evinde kimseye muhtaç olmadan sağlıkla uyumanın kıymetini idrak etmektir.

ilk ve son kez 7 sene once zaturreden tecrube ettigim seydir. 5 gun kadar beni misafir ettiler, hayatimin en duzenli bes gunuydu. yemek saatlerim belli, uyuyup uyanma saatlerim belli. ilk dort gun batmanda yaralanip once ankaraya sonra benim oldugum hastaneye sevkedilmis bir asker abim vardi.* muhabbeti cok sarmisti guzel abimin, umarim iyi yerlerdedir. bir de bir hemsire vardi... ah

yattığınız hastaneye, bölüme göre değişir.