hatırlamaya çalışmak

net olarak hatırlayamadığımız an veya olayların zihnimizden sanki böyle bir veri hiç girilmemiş gibi hatırlanmaması sonucu kişinin geçmişi hatırlamaya çalışması durumudur.

hatırlamak mı yoksa unutmak mı daha zordur; bilinmez.

ayrıca bazen hatırlamak için nesnelerle ilişkimizi kesmemiz ve gözlerimizi kapatmamız gerekir.

4 bin lira kaybettim. o an ne yaşandığını tam olarak hatırlamıyorum ama benim dikkatsiz ve uykusuz olmam, karşımda ki esnafın karaktersiz, fırsatçı, ahlaksız olması biraz huzursuz etti. eminim ama ispat edemediğim için yapabileceğim hiç birşey yok. bana dört bin liralık bir ders olsun. hatırlamıyorum. net olarak hatırlamıyorum.

alkolden olsa gerek diye düşünüyorum sebebini, bu yüzden çokça içine düştüğüm durumdur.

netice var mı? yok. hatırlayamıyorum bir sürü şeyi.

üniversitedeyken yazıldığın gece seyahatlerinde akışa göre normal geliyordu bir yerlerde kafa karıncalı uyanmak ve eve dönüp ceset gibi tüm günün geçip gitmesini, tekrardan gece olmasını beklemek. bazen barın kepenklerini indirip, bir fıçı daha. bir tane daha. öylece içip içip, artık her bar çalışanının bana müsade dediği kuşluk vakti geldiğinde, giderdim istiklal'i geçer, divan otelin önünde yarı baygın bilmem kaç numaralı otobüsün gelmesini beklerdim. gece sarhoşları birbirini tanırdı. hiyerarşi gibi. rütbeli eski kaşar bar çalışanları, biz orta jenerasyon ve heyecanlı çömezler. herkesin kafası yamuk. herkes biraz birbirine aşina. rahatız yani.

bazen uyuyakalınca, omzumda bir el hissederek uyanırdım. bazen inmem gereken duraktan öte 5 km zifiri karanlık bir yerde son durak dedikleri yerde uyanırdım. günlük bar paramın tamamı taksiye giderdi eve dönebilmek için.

şimdi bunları yapabilmemin , yaşayabilmemin kurmuş olduğum düzende mümkünatı yok. bedenen de yapabilecek takatimin kalmadığını düşünüyorum. kısmet gülüm.

"adın neyidi unuttum
çağırmayı çağırmayı" *

fikret kızılok'tan

beni korkutan bir deneyiş.

bir olayı her hatırlamaya çalıştığımda olan bitenden farklı detaylar ya da farklı görsellerle süsleyip bu bilgisayardaki farklı kaydet komutuna benzer şekilde değiştiriyorum gibi hissediyorum.

yani an’ı her hatırlamaya çalıştığımda o anın güzelliğine dair var olan tüm orijinalliği kayboluyor gibi geliyor.

psikopatça geldi yazınca ama anı hatırlamaya çalışmaktansa o andan bahsederken yaşattığı his bir parça hissedilse kâfi diyorum. yoksa canım çıksa tüm detayları hatırlayana kadar sulandırırım beynimi.

seni sevdiğim zamanlarda
sevda gönlümde hevenk hevenkti
güzel bir kadındın amma
gözlerin ne renkti?
unuttum....
başını göğsüme dayadığın an
saçların ne kokardı?
ve ilk defa karşılaştığımız akşam,
üstünde hangi elbisen vardı?
unuttum....
hiçbirşeyi unutmayacağımı sanırdım.
aşk ne tatlı...
ne yalan şeydi....
ismin neydi?
unuttum....

şemsi belli

günün 18 saati böyleyim. bir şeyi unuttuğumu biliyorum ama ne unuttuğumu bilmiyorum.