hayal kurmaktan vazgeçme eşiği

hayallerin gerçekleştirmek için değil, gerçeklerden kaçmak için kurulduğunun anlaşıldığı andır.

hayatın hayal kurmaya değecek kadar ütopik olmadığını fark ettiğin andır.

hayal kurmak güzeldir.

kurduğunuz hayaller ile yaşadığınız hayat arasında uçurum olduğunu farkettiğiniz andır.

insanın hayalini gerçekleştiremeyeceği gerçeğiyle karşılaştığı zamandır.
aslında, en büyük umudu yıkıldığı zaman vazgeçer hayal kurmaktan.

eğer hayal kurmaktan vazgeçen biri varsa önerim, lütfen silkelen ve toparlan.
basit hayallerle tekrar yola çık. çünkü insan hayallerle yaşar...

suya düşen hayali suni tenefüsün bile kurtaramadığı eşiktir.

kurulan hayallerin gerçekleşmemesi sonucu inanç kaybı

hiçbir şeyin sandığınız gibi olmadığını fark ettiğiniz andır. özellikle kendiniz haricinde bir başkasını hayallerinize dahil ediyorsanız, dikkat, genelde kimseyi gerçekten tanımak mümkün değil. bir gün geldiğince onsuzluğu hayal edecek konuma gelebilirsiniz.

vazgeçeli çok oldu.

yaşamak benden hayal kurabilme yetimi götürdü. çocukluğumda ve ilk gençliğimde özellikle geceleri hayal kurmaktan müthiş bir haz duyardım. olayları kafamda defalarca kurar, kendimce oynardım. sürekli bir hayal dünyasının içinde bulurdum kendimi. lisede hele sabahlar olur ve kendimi bazen fenerbahçe'nin galibiyet golünü atarken, bazen sevdiğim kızı düşünürken, bazen kavga ederken bulurdum kendimi. ben geceleri kurduğum hayallerin gündüzleri başrolündeki sanatçısı olurdum. gerçekleşme ihtimali az olan bu hayallerin varlığı bile yeterliydi. geldiğimiz bu noktada yaşamak hadisesi insanın elinden hayal kurabilme yetisini alıyor. gerçeğe yaklaştıkça uzaklaşıyorsun. yapabileceklerinin bilinci de elbette ket vurmak için bir sebep. hayal kurmak için bir vaktin de kalmıyor pek, hayal kurmak yerini ertesi gün şirketteki bir hadisenin zihni örseleyen düşüncelerine, ardından yorgunluktan pes eden vücudunun bir alarm ile irkilmesine bırakıyor. yaşamak diyoruz biz buna, ölüme koşarken anımızı süsleyen olaylar silsilesi.

insan, ister istemez bir şeylerin hayaliyle zihnini meşgul ediyor. ancak son dönemde, hissettiğim bir şeyin olup olmama durumu arasındaki farkın benim için azaldığını fark ettim. bir hayalin cazibesi ile hayal kırıklığının hissettirecekleri, birbirine biraz daha yaklaşmış gibi. elbette tamamen aynı değiller, ancak ruh halimi kökten değiştirecek gibi de değil. ayrıca, bir hayale ulaşmanın mutlak bir mutluluğun kapısı olduğuna da inanmıyorum. hayat, sonsuz değişkeni içinde barındırıyor. bir şeyi tahmin etmek ya da yorumlamak çok güç. ne bileyim, yaşıyoruz işte.

hayal ettiklerini, hayallerinin içine koydukların yıktıysa o eşik erkenden gelir önüne. adım atmama şansın da kalmamıştır artık. o eşiği geçersin ve yüreği boşa atan, gözleri aslında görmeyen, ağzı kilitli biri olursun.
o insanlarsa çok masum! sürdürdükleri muhteşem hayatlarına devam ederler. sen kör kuyudasındır, görmezler artık seni.
bravo hepsine.

hayallerimin ortasına kimi layık görüp koyduysam ağzının ortasına etti...

giden o geminin arkasından ben bakakaldım, gebersem de zırlasam da ben kaldım...

hayallerimi kendim için kurunca yaşamadım o kırıklığı... kendimden daha güvenilir başka bir liman yok bunu anladım...

kendiniz, kendinize hayal kurmadıkça hayal kırıklığına mahkumsunuz...

boşuna da zırvalamayalım...

tam olarak depresyonun başladığı yerdir.