birinden vazgeçme eşiği

kendinden vazgeçme eşiğinden daha zor olan bir eşiktir.

zamanında o birinden hakaretlere maruz kalarak yaşadığım eşiktir.

size saygı duymamayı alışkanlık haline getirdiğini farkettiğiniz an.

biriyle birlikte olmak, hayatına dahil etmek ya da onun hayatına dahil olmaktır. ya da olmak istemektir. gerçekten dahil etme süreci de "bir eşikten atlamak gibi" dir. eğer karşıdakinin o eşikten hiç atlamadığını ya da hep bir ayağının eşiğin, çıkışa yakın olan tarafında durduğunu anladığı zaman vazgeçiyordu, insan.

anlıyordu, onun orada durduğunu ve içeri girmediğini. o noktada her şey fazla geliyordu. kendini, daha fazla hayal kırıklığından korumak için yapılması gerekeni yapıyordu. unutmuyordu, acı tatlı ne varsa pılı pırtını toplayıp gidiyordu.

doğru zamanda vazgeçenin tekrar kazanma şansı vardı ; geç kalana o şans tanınmıyordu

ben birinden değil bu seviyesiz, onuru düşüklerin dünyasından vazgeçtim. vazgeçtim bu dünyadan ama, seni yalnız koymak var o koyuyor adama.

bir başkadır bir başkası

benden vazgeçmesi yeterlidir.

öyle çok düşündüğünüz zamanlarda olmaz genelde. hiç düşünmediğiniz bir an, aniden olur. sanki beyniniz bunu sizin için düşünmüş ve kararı vermiştir.

(bkz: frida kahlo) diego dan vazgeçme eşiğini öyle güzel anlatmıştırki üstüne tanımam.

kafa rahatlatan bir eylem.

duruma göre aylarca veya yıllarca kendinizi kapattığınız, zorla içeride tutmaya çalıştığınız zindanın kapıları açılır sonuna dek. korktuğunuzun aslında " aşk acısı" değil de alışkanlıkları terk etme korkusu olduğunu bilirsiniz. ama iş pratiğe gelince apışıp kalırsınız. bende öyle oldu, oluyor. ama zamanla bunu normalleştirip bünyeyi alıştırınca, çat diye o eşik geliyor ve pılıyı pırtıyı bile toplamadan, çıkıp gidiyorsunuz. kafa rahat, mis, konforlu bir uyuşukluk hissi bünyede. ondan sonra bir müddet alçak sürünme. ama sonu güzel oluyor. başka birisinin kalabalığında yalnız olmaktansa, kendi yalnızlığınızda, kendi hikayenizde bir yalnız olmak en güzeli...

o eşiğin yaklaştığını hissediyorsanız, uzatmayın gençler. güzel günler sizi bekliyor. eskimiş bir abiniz olarak öğüt vermek gibi olmasın. bu sözlerime de kulak asmayın, kendiniz yaşayın görün.

hissislik.bir yerden sonra artık,karşıdaki kim olursa olsun -sevgili,eş,arkadaş,dost,hatta kardeş,anne,baba- ona karşı hiçbir şey hissedememek.an gelir sevmek istersin,istesen de artık olmuyordur.an gelir nefret etmek istersin,çabalarsın.o da olmaz,nafile,beceremezsin.üzülmek istesen yine aynı,sebep bile bulamazsın.artık karşındaki insan ıssız bir boşluktur.tanımsız,sıfatsız,kimliksizdir.herkesin sahip olduğu isimler gibi,sadece bir isim sahibi olarak kalacaktır bellekte. o kadar ve o eşikte aşılmıştır artık.

tünelin ucunda ışığın göründüğü eşiktir.
eşiği ya atlayıp geçeceksin ya eşikten geri dönüp karanlığa düşeceksin. ışığı gördüğün an ışığa koş! sakın vazgeçmekten vazgeçme!

ona dair umudum artık kalmamışsa.

gençken ve toyken neredeyse imkansız olan. otuz yaşımı karşıladığım bugünlerde ise çok kolay ve basit yapabildiğim eylem. ister sevgili ister arkadaş isterse akraba. kimse vazgeçilmez değildir.

(bkz: bende yoluma giderim)

burda ki öznenin çok değişik çalışan bir algoritması vardır. nasıl mı şöyle anlatayım efendim sövse eyvallah dersinizde öte git dediğinde puf olur her şey işte böyle.

kadın olsun , erkek olsun ; herkese ara sıra , ondan bal gibi de vazgeçebileceğimizi duyumsatmak yararlıdır.

tüm eşikler gibi, tekrar ettikçe düşen eşiktir. vazgeçmeyi öğrendikçe daha kolay olur sonraki vazgeçiş.

ziyan olmamak için ya kendinden vazgeçersin ya da ondan vazgeçersin.

“kötü günümde yanımda olmadığın zaman vazgeçtim.
canın sıkıldığında benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin olacak olsam bile düşüncelerini açıkça söylemediğini anladığım zaman vazgeçtim.
bana yalan söylediğini anladığım zaman vazgeçtim.
gözlerime baktığında kalbinle bakmadığını ve bana hala söylemediğin şeyler olduğunu hissettiğimde vazgeçtim.
her sabah benimle uyanmak istemediğini, geleceğimizin hiçbir yere gitmediğini anladığım zaman vazgeçtim.
düşüncelerime ve değerlerime değer vermediğin için vazgeçtim.
ağrılarımı dindirecek sıcak sevgiyi bana vermediğinde vazgeçtim.
sadece kendi mutluluğunu ve geleceğini düşünerek beni hiçe saydığın için vazgeçtim.
tablolarımda artık kendimi mutlu çizemediğim ve tek neden “sen” olduğun için vazgeçtim.
bencil olduğun için vazgeçtim.
bunlardan sadece bir tanesi senden vazgecmem için yeterli değildi, çünkü sevgim yüceydi.
ama hepsini düşündüğümde senin benden çoktan vazgeçtiğini anladım.
bu yüzden ben de senden vazgeçtim.”

frida kahlo

o kişiye karşı tahammülün kalmamasıdır.