hayat ile ilgili gerçekleri görme yaşı

35 dir.

bence kişiden kişiye değişir o
hayat belli bir yaşta büyüyecem diye bir kural koymuyor
yaşadıklarının ağırlığı seni büyütmek zorunda kalıyor
belli değil yani o yaş

42'den bildiriyorum henüz kara görünmedi.

kesinlikle 20 ' dir.

net bir sayı verilemeyecektir yaştır. kişinin karakterine, düşüncelerine, yaşadıklarına ve yaşadıklarını algılama biçimine göre değişir. kimi insanlar vardır 18 yaşında olgunlaşmış, hayatı olabildiğince çözümlemiş; kimisi vardır 50 yaşında ama gerçeklere gözleri kapalı.

'bence kişinin yaşadıklarına ve çevresine bağlıdır. bazı kişiler benim gibi 13 ünde bazıları ise belkide 50 sinde 60 ında. önemli olan ondan sonrası tabi.'

yaşanmışlıklara göre yaşda deişir hayatta bakış acısıda.

100 yaşına gelmiş bir adam '' şu yaprak kadar bir şey anlamadım şu hayattan'' diyebiliyorsa bence ;
hayatın gerçeklerini görebilen yok. yanlışlar yapa yapa ilerliyoruz. görebilsek zaten hayat bu şekilde inişli çıkışlı olmaz.
hayatın bir şekilde geçebilmesinin sebebi ise birimiz çıkış yaparken diğerinin iniş yaşamasındandır. birbirini ezecek gücü bulamaz insanlar.
not: saçmaladım

15

okula gitmek yerine çalışmak zorunda kalan bir çocuğa soralım bir de bunu.

okuduğum bir kitapta * insanların 35 yaşına kadar aileden getirdikleriyle yaşadıkları, 35-42 yaş arasının ise sorgulama, bunalım, geçmişin etkilerinden kurtulma dönemi olduğu yazıyordu, genel kanaat bu şekilde ama bence kişi, yaşadığı olayları, özellikle travmatik olanları anlamlandırmaya başlayıp kendi hayatına yön verebilecek gücü, cesareti kendinde hissettiği zaman, gerçekleri görmeye başlar..

bu ülkede üniversiteyi bitirip hayallerinin ve umutlarının beton zemine çarptığı yaştır.

yaş değil yaşadıklarımız sağlar hayatın gerçeklerini görmemizi, fark etmemizi. hayatın getirebilecekleri sınırsızdır bu yüzden yaşam boyu sürer öğrenmek. tecrübe ettikçe öğrenmeye, öğrendikçe görmeye başlarız.

korunaklı bi fanusun içerisinde biblo gibi yaşarsanız hayatı ıskalar, hiç bir gerçeği göremezsiniz, yaşlanınca da bildiklerinizin çoğu; tecrübe ettikleriniz, gördükleriniz değil ancak duyduklarınızdan yaptığınız çıkarımlar olur.

örneğin çocuk esirgeme yurdunda büyüyen bir çocuğun gördüğü, tecrübe ettiği gerçekler, sıcak evinde ailesi ile büyüyen bir çocuktan çok daha fazladır. belki ailesi ile büyüyen çocuk 30 yaşına kadar, o 10 yaşındaki çocuğun tecribesine, hayatın acı gerçeklerine vakıf olduğu kadar bile tecrübe ve bilgi sahibi olamayabilir.

özetle yaşı yok bunun baştada dediğim gibi yaşanmışlıkları vardır.

yaşla değil yaşanmışlıkla görülür hayat.

40 ve sonrası.

yaşla alâkası yoktur. zorluk görmemiş kimse olgunlaşamaz. isterse 70 yaşına gelsin. bunu insanlarla yaşadığı, eğitimde yaşadığı zorluklardan tutun maddi zorluğa kadar çeşitlendirebiliriz. zorluk yaşamamış insan o derece olgun değildir ki arkadaşlık kurmak dâhi çok zordur.

aynı zamanda hayat ile ilgili gerçekleri gömme yaşıdır

aynı zamanda hayat ile ilgili gerçeklere girme yaşıdır.

benim için 19. yaştır .

hayatın gerçeklerinin size girdiği yaştır.