hayatın bazen çok acımasız olması

az önce 30 saniye ara ile üniversitede aşık olduğum 2 kızla(aralarında 1 sene var) yüz yüze geldim.(başkada yok aşık olduğum)ilki ile hiç sohbet başlatamadım(aşık olunca özgüvenli, güzel sohbet eden, flörtöz panda gidiyor yerine eli kolu bağlanan utangaç panda geliyor) diğeri ilede bakışma ve bir kaç sohbet ile kalmıştı. ya ama ayıp ya, ulan hadi birini gösterdin, hemen arkasından 2.yi göstermek nedir vicdansız hayat. zaten kaç aylık uzaktan ilişkim yeni bitmiş, duygusal olarak darbe yemişim, yeter lan yeter vurma.

siz daha acımasız olursanız sorun kalmaz.

hayatın acımasız olma gibi bir derdi var mı? zaman su gibi akıp giderken bir şekilde yaşıyoruz ve kurduğumuz savunma mekanizmasının en güçlü olduğu söz öbeği bu. acımasızlık dediğiniz somut ya da soyut ne varsa iyi olmayan her şeyi bu sınıfa sokabiliriz.halihazırda elimizde güzel şeyler olmayınca acıya bağlıyoruz.tıpkı sonsuz bir mutluluk varmış da nedensiz ulaşamıyor muşuz gibi. bence kabul edilmesi gereken şey ''gerçeklik.'' acının, mutluğunun, iyiliğin tam karşılığı ve kabul biçimi; çünkü ne yaşıyorsak gerçek, ne hissediyorsak o..

"bazen mi"..! hayat genelde acımasızdır.. (sizin görüş sıklığınıza bağlı olarak farkedersiniz sadece.)

hayat her zaman oyledir.
bu dunya boyle.