hayatın özeti

gece gece felsefe kasalım az.
var olmak için yaşamak; yaşamak için var olmaktır, biraz.

hayatın özeti kısa bir düştür. yiyeceklerden tattın, aşklar yaşadın, güzel anların da oldu. çok gerçek gibiydi değil mi? senden öncekiler de öyle dediler.

8 saat uyku, 8 saat iş, 8 saat aylaklık.

ölürken '' keşke '' demeyen birinin olmaması.

'geldi geçti ömrüm benim, şol yel esip geçmiş gibi' diyor ya bilge yunus... bir yel esip geçmiş gibi... 'işte eyle'..!

7/24 çalışma.

bir yönetmenin sözüydü diye biliyorum ama hangisinindi hatırlayamıyorum. şöyle diyordu;

o kadar katılıyorum ki bu söze; güzel cümlelerim olsaydı ve hisleri özetleme yeteneğim bulunsaydı tam olarak böyle ifade ederdim.

hayatın özü buradaki derin oksimoron durumda saklı aslında.
evet hayat çok basit ama bu basitliği kabul etmek de bir o kadar zor. kendimizi, acılarımızı, aşklarımızı, nefretlerimizi, sevgilerimizi, hayatlarımızı öyle çok önemsiyoruz ki; hayatı çetrefilli bir yol olarak görmeden edemiyoruz. onun kolaylığını kabul etmek insanlığımıza, varlığımıza hakaret gibi geliyor ve o yüzden de her şeyi büyük büyük yaşamaya çalışıyoruz.

ama bir kez durup hayatı okumak için bakınca her şeyin geçip gittiğini, insanların elbette yitecek olduğunu görüyor insan.
sonra da bu basit gerçekle karşılaşıyor; hayat özünde çok basit bir şey.

ahanda budur:

özet çıkartabilecek bir sadelikte değildir çünkü şu ahir ömrümüzde telefonlarımızı, hatta onu bırakınız, kulaklıklarımızı bile giydiriyoruz.

"say ki bir pazar yeri dolaştım, üç metre bez aldım gidiyorum.
gözünü açıyorsun 'doğdu' gözünü kapatıyorsun 'öldü' diyorlar.
işte bu göz kırpışa "ömür" diyorlar."

"başı karanlık, sonu karanlık. ne s**ime yaradı bu aydınlık!"

(bkz: neyzen tevfik)

ahanda budur:

yaşamak için çalışmak. 3 ay yatmak.