hayatının duvara tosladığını hissetmek

uzun yaşam serüveninde zaman zaman deneyimlenmesi kaçınılmaz his. önemli olan geri vitese takıp yeni bir yol bulabilmek. tabii, söylemesi çok olay. güzergaha dikkat.

bazı duvarların demirden olduğu da görülür. ağzın burnun dağılsa da yaşamak zorundasındır.

kendine acıdığın bir hissi anımsatır bana -tarif edilemez. yeni bir yol arayıp bulmak için bile yorgun hissettirir. iyi yönden bakacak olursak birkaç toslamaya o duvar devrilir.

2022'ye girdigimde onum ucsuz bucaksiz bir araziydi, ufuk cizgisi cok uzaktaydi ve ufuk cizgime kadar gorebildigim tek engel bile yoktu.
basladim yurumeye, nereden bilirdim super mario oyunu gibi bir suru tuzak, gizli gecit oldugunu!

ilk can kaybimi 17 subatta yasadim 2 canim birden gitti; annemi kaybettigim gun ve vefasiz birinin vefasizligiyla yuzlestigim gundu, hic unutmuyorum "birlikte asacagiz dedi" ve gitti.


kalktim, ustumu silkeledim devam ettim.
ufuk cizgisi cok uzakti ama o sona varabilirim derken hayat bu defa bir surprizle karsilastirdi beni, artik yolum cok duz, ufuk cizgisi daha yakın, adımlarım daha sık...
sarılıp umuda yurudum, kostum, kosturdum ama bu defa umudun duvarina carptim!

ebu'l vefa kapısında aglayan fatih sultan mehmet gibi, ben kapiyi vurdum o acmadi, o kapiyi acmadi ben agladim.

bir fatih degilim elbet ama ben bu gecilmez denen surlari gecerim biliyorum ve her turlu ödünü verip, yapmam dedigim seyi yapmaya karar verdim.

fatih'in istanbul icin dedigi seyi simdi ben diyorum.
ya ben hedefimi alırım, ya hedefim beni! *

veya 4. murat'ın bağdat'a bağı gibi bagliyim.

duvarın tuğlalarının kırılmasıyla sonuçlanacak durum.

duvara hasar verememe durumu var bir de. tüm hasar hayatındır. topla toplayabilirsen.

hissettiğim anlar oldu. altından kalkamayacağımı zannettiğim, ümidimi kestiğim ama bir ölüme çare yok arkadaşlar. düştüğüm yerden kalkıp kendi hayatımı kendim kazandım daha genç yaşlarda. çok canımı yakmalarına rağmen "tecrübe" dedim kimseye intikam duygusu beslemeden yoluma devam ettim ve sevilmediğim, mutlu olmadığım yerde durmadım.
evladını çok sevip de kaybeden anne ve babalar yola devam ediyor. hiçbir şey sonsuza kadar sürmüyor. tosladığın gibi başka yollar da bulacaksın çabalarsan evelallah!

arada olur öyle. hemen koyvermemeli. ve her şeyin yoluna girmesini beklemeden kalkıp yola devam etmeli. muhtemelen sert çarpmanın etkisiyle bir süre ne yapacağını bilemeyebilir insan.

kafa dergisinin son paylaşımlarından birinde güzel bir söz vardı:

bence önemli olan duvara toslamak değil. duvara tosladığında enkazdan çıkıp yaran var mı kanaman var mı bakmak.

sen iyiysen sonra enkazdan diğerlerini çıkarmaya ve araç patlamadan güvenli bölgeye ulaştırmak önemli.

ben buna kendi hayatımdan bir örnek vereyim. ben okul öncesi öğretmenliğine girdiğimde 45.000 toplam atama 7500 okul öncesi öğretmenliği kontenjanı vardı. bugün 10.000 toplam öğretmen ataması yapılıyor ve en yüksek 3-4 branştan biri olsa da 900-1000 atama alıyoruz.

biz yine iyiyiz mesela tarih 28 (yirmi sekiz) atama aldı. ben girdiğimde doğrudan kpss sıralaması ile kontenjana girip atanırken önce mülakat geldi sonra akademi geldi.

mülakat kaldırıldı diye sevinenler olsa da bence akademi geldiğinde daha kötü oldu ama bu kısmı uzatmayayım.

sonuç olarak çoğu insan haklı olarak hayata küstü ama ben şimdi oturdum kpss için çalışmaya başladım.

(bkz: hayat devam ediyor)

sisteme maruz kalan her insanın hissedeceği duygu o yüzden tek silahımız dayanışma, sistemin yarattığı sabun köpüğü, steril, akmaz, kokmaz simülatif hayatlar yerine gerçek hayat gerçek dostluk gerçek mücadele gerçek yoldaşlık gerçek dayanışma.

yikmam gereken bi duvar daha mi

vuhuuu uzun zamandır yaşadığım son zamanlarda da pik yapan bir durum her şey geçici sadece biraz zaman vermek gerekir kendimize bırakalım zaman her şeyi yerli yerine koysun

otur o zaman ya da duvarları yık.
ben önce oturuyor sonra yıkıyorum duvarlarımı bunu hissettiğim zaman. dinlenmem şart, bana enerji gerek yoksa kendime bir çıkış kapısı yaratamam.