hayvanlar ölünce üzülmek

gayet normal bir davranış.

insanlar ölse üzülmem kaldı ki gözümün önünde bile vurularak ölmüş biri vardı zamanında.

hayvanlar ölünce üzülürüm ama sadece gerçek hayatta değil film, dizi, oyun, kitap vs. farketmez hayvanlar ölünce içim acıyor. ı am legend filmindeki sam, john wick filmindeki köpek, twd oyunundaki dikene saplanan köpek, simba'nın babası, tlou 1'deki avladığımız tavşan ve geyik, titanik'te ölen hayvanlar falan.

kalbim parçalanıyor, gözüm doluyor hafiften.

hayvan diyince akla hemen kedi köpek geliyor ama bı hayvan bı insanin geçim kaynağı olabiliyor birazda bu gözle bakmak lazım çiftçilikle uğraşan birini düşünün adam etini sütunu inekten koyundan sağlıyor şimdi bu hayvanına bişey olunca nasıl üzülmesin veya başka bi açıdan anlatayim birde evinde yalnız kendisiyle,kuşkuyla, köpeğiyle yaşayanları düşünün yalnızlığını onlarla paylaşıyorsunuz şimdi onlara bir şey olunca nasıl üzunulmesin?.

insan olmaktır.katledilen,terk edilen,görmezden gelinen her can için üzülmek vicdanımızın mirasıdır.özellikle son dönemlerde yaygınlaşan hayvan zulümleri gösteriyor ki bu ülkede vicdanı olan çabalayan çok küçük bir kesim var.
(bu arada simbanın babası mufasanın ölümüne saatlerce ağlamıştım.hala kalbim acıyor.)

kasaptan et alıp akşama kavurma yapanların prim kasmasına ne demeli peki?