her anımızı fotoğraflamak zorunda mıyız sorunsalı

bu konuda biraz kafayı yemedik mi sizce?

bende böyle bir hastalık yok. abartmaya da gerek yok.

bazı anılar sadece onları hatırlayınca güzel, fotoğraflar büyüyü bozuyor azizim...

geçen gün - profilimde gördüğünüz fotoğrafı çektiğim - şelaleye gittik bir çay içelim dedik kuzenlerle. size yemin ederim geçtiği her yerin ama her yerin fotoğrafını çekti kuzenlerimin eşleri. o kadar bağımlı olmuşlar ki.. ben ise onların ısrarları ile birkaç yerde fotoğraf çektirdim ki zaten maksimum 3 fotoğraf beğenebildim. neyse demek istediğim ben elbisemi toplayıp, masaya oturup, ayaklarımı o buz gibi suya teslim edip çayımı yudumlarken bunlar delirmişcesine fotoğraf çektiler.. anlam veremiyorum.. bazı anlarda izlerim, yaşarım fotoğraf çekmem. bu daha özel kılıyor yaşanan ânı. özellikle tek başıma sahile gittiğimde, ya da özenle hazırlandığım pekçok günde fotoğraf çekmem. oysaki insanlar tam da bu gibi anlarda fotoğraf çekip ânı yaşamayı bırakıyor..

anı kaçırmamıza sebep olmadığı sürece fotoğraflamakta bir sıkıntı yok ama fotoğraflamak uğruna anı yaşamayı ihmal ediyorsak burada bir sorun var demektir. fotoğraf işi amacından sapmıştır.

su siralar her seyin estetik geldigi gibi bi hastaliga yakalandigim icin otu boku cekiyorum ben. ama zorundalik kismi kisiden kisiye gore de degisir. boyle degisik manyaklar olabiliyo hayatta. sasirmamak gerek

her çektiğim fotoğraf başı para alsaydım şu anda köşeyi dönmüştüm.

değiliz elbette ama nude varsa görmek isterim.

ben fotoğraf işini 8 ay önce bıraktım, size de tavsiye ederim.
sanki o fotoğrafı çekmediğinizde dünyanın en büyük şeylerini kaçırmışım, bir daha böyle bir şeyi göremeyecekmişim gibi oluyordu başlarda.
aşması gerçekten zor bir hastalık.
ama başarınca da hayattan ve yaşadığınız andan tat alma hissiniz çok gelişiyor.