herkese yetişip kendine geç kalanlar kulübü

hayatımda değer verdiklerimi mutlu etmeye çalışmaktan kendime zaman ayıramadığımı, sürekli başkalarına yetişmeye çalıştığımı günden güne daha çok hissediyorum. en son kendim için ne zaman ne yaptığımı hatırlayamıyorum. hayatta biraz bencil olmak gerekiyor sanırım.

bir zamanlar dahil olduğum kulüptür. en sevdiğim rengi bile bilmediğimi, neyi yemekten nereyi gezmekten hoşlandığımı hiç düşünmediğimi ve kimsenin bunu merak edecek kadar beni önemsemediğini ama benim herkes hakkında bunları cevaplandırabildiğimi fark ettiğimde bencilleşmeye başlamıştım. bencillik korkulacak bir şey değildir. *

onlardan biri benim.

herkese yetişmeye çalışıp en çok yetişmesi gerektiğine, en çok yetişmek istediğine geç kalanlar var bir de. bir daha hiç acele edemiyorsun zaten.

en önde bayrak taşıyanı olduğum insan grubudur.

selam.

aforizmaya bak. bi bitmediniz.

sevdiğin herkesin annesi olma sendromu.
şikayet etmeye gelmedim de kabul ediyorum biraz yorucu. kendime geç kaldığım söylenemez ama ucu ucuna yetişiyorum bazen. sırf bu yüzden önceliklerimi vicdan muhasebesi yapıp saçma sapan şekilde belirliyorum. herkesi düşüneyim derken birçok şeyi erteliyorum.

herkese yardım eden, genelde ailesi için yapabileceği her şeyi yapan ama sıra kendisine geldiğinde çoğu şeye geç kaldığını anlayan insandır.

bende bu durumdayım. tanıdığım veya tanımadığım herkese yapabileceğim bir şey varsa onlar söylememse de yaptım. zamanla etrafımdaki insanlar azalmayaevlenen. taşınan, iş değiştiren vb. başladı.

dönüp kendime baktığımda yalnızdım. ne anlayacak biri, nede anlatacak biri vardı.

buna rağmen ne etrafı ne de kendi mesut olur.

bir bakar ömür yarılanmış. herkesi tamam edeyim derken kendini heba etmiştir.

müslüm gürses'ten yaranamadım dinleyip durur.

ne kadarda beni anlatıyor dediğim başlık..

yer kaldı mı bu kulüpte? ben de dahilmişim bilmiyordum. hemen kayıt işlemlerine başlayalım canım.

gerekli bütün özellikleri taşıyorum:
herkesi dinleme, kendin unutma evet
herkese nazik kendine kaba olma evet
insanlara değer verme kendine hunharca davranma evet
herkesi gözlemleme kendini görmezden gelme evet

off uzar gider bu, neyse, ön sıralardayım işte!

sanırım o ben oluyorum.
herkese yetişmeye çalıştım kimseyi kırmamaya.
ama sanırım kendime yetişemedim kendimi kırdım hep.
kendi isteklerimi öteledim sanırım.
ama artık çok geç.

dünyanın en cömert insanlarından müteşekkil, en hüzünlü kulübüdür.
herkesin her sıkıntısına paydaş olurken, kendi sıkıntının kimsenin umrunda olmadığını fark ettiğin an doğal olarak bu kulübe üye olursun.
misafirin çocuğuna zorla da olsa en sevdiğin oyuncağı verdiğin gün var ya işte o gün başladı kulübe giriş serüvenin.
her şeye yetişemeyiver, sen dayanıyorsan, sen üstesinden geliyorsan emin ol herkes gelebilir. başkalarına da başarmaları için şans vermelisin.

şaka, kendini övme vs değil, direkt benim bu.

herkese yetişmeye çalışırım bu yüzden arkadaşlarım arasında yerim çok farklıdır ki bunu hem ben bilirim hem onlar hisseder ( sanırım adımı hızır koyacaklarmış ama klişeye düşmek istememiş ailem)

aslında biraz iç dökme gibi olacak birazdan yazacaklarım.

yıllar önce biri bana benim mesleğimi yapmak istediğini hatta çok istediğini söylemişti ama ufak bir ayrıntı ile bunu dile getirmişti, bir ege şehrinde yaşıyordu

bir gün benim yaşadığım şehire gelirse kendisine yardım edeceğimi söyledim ve 3 yıl sonra yaşadığım şehre geldi, bi süre çırpınışını, düzenini kurmasını izledim (15 gün) sonra kendisini 2 işe gönderdim ve kabul edilmedi, 3. sefer için kendi çalıştığım yere aldırmaya çalıştım olmadı en son elimdeki işi bırakıp beni sürekli çağıran bir yere düşük bir ücret karşılığı gidip "gelirim ama bunu da işe alacaksınız ve benimle aynı maaşı alacak ben birim şefi olacağım " dedim ve şirket kabul etti.

işe başladık ve kendisi sağ olsun beni hiç utandırmadı (ufak sorunlar dışında) çok güzel çalıştı etti ve sonra maaş artışı istedik ikimizde ama şirket maaş artışı vermedi, vermediği yetmez gibi gitti 3 eleman aldı fakat elemanlar çalışmıyordu..

17 şubat günü istifamızı bastık çıktık şirketten ve bira içmeye gittik ki biz bira içerken bir telefon geldi; ortalama 1 aydır yoğun bakımda olan annemin kalbi durmuş fakat masajla vs yollarla kalbi tekrar çalıştırmışlar ama değerleri tutturamıyorlar!

ben teli kapatıp birayı diktim kafaya, o ise ellerimi tutup beni çok iyi anladığını ve bugünleri beraber aşacağımızı söyledi.

değerleri tutmayan annemin kalbi akşam 21:30'da durdu ve ben bunu o arkadaşıma once whatsapp'tan yazıp sonra mesajı sildim anksiyetesi tutup titremesin diye

gece yattım uyudum ve bu sabah annemin cenazesini aldım defnetttim ki kendisi cenazeye bile gelmeyi bırak başın sağ olsun bile demedi ( ben mesajı silsem bile ortak arkadaşlarım haber vermiş) ve akşamında "elveda istanbul" yazan bir tweet ile istanbul'dan gittiğini söylemiş.
aradım, açtı ve gittiğini söyledi oysa ben bugun cenaze defnederken ona yüksek maaşlı iş bile bulmuş (dün aradığım biri bugun donus yapmıs randevu vermişti) fakat o esnada söyleyememiştim.

şimdi şu dakikadan sonra eğer ben birisinin derdine kederine yetişirsem cümle alem beni silkelesin diyemiyorum çünkü o insan yüzünden birilerine yetişmemeyi kendime yakıştıramam ama artık kulağımın arkasının bile kalmadığını biliyorum.

hayır demeyi bir türlü beceremeyen, kimseyi kırmak istemeyip bu duruma mahkum olan ben ve benim gibilerin sonu umarım kendimize yetiştiğimiz günleride görürüz.