herkesin depresyonda olması

çok garipsediğim bir durum.

son birkaç gündür sözlükte bayağı bir mesaj aldım. farklı farklı insanlarla mesajlaştığımda, bir şekilde depresyonda olduklarını anlıyorum. entry olarak okuduklarımdan da öyle. çok garip.

kendilerine kızıyorlar, "lanetliyim, lanetliyim!" diye çaresizce hedefe koyuyorlar kendilerini. yaşamdan memnun değiller, yaşamın içindeki güzellikleri görmüyorlar. psikolojileri buna izin vermiyor, anlaşılabilirdir bunlar. lakin yaşam, zaten bu. bir yerde, biraz louis celine okumakta yarar var diyebiliriz. bazen, şöyle adamakıllı! dersimizi verecek birkaç yüz sayfaya ihtiyacımız vardır. böyle zamalarda, yaşam neymiş, bizimle ne alıp veremediği varmış ya da kendisine atfettiğimiz yanılgılarımız nelermiş, görmemiz gerekir.

esasında yaşam budur. biraz sosyal medya etkisi de var bu işin içinde. sosyal medyadan bize gösterilen, kötülüklerinden arındırılmış, sanal bir yaşam olduğu için, kötü hislerimizin de bu özün içinde olduğunu bilemiyoruz. hemen "ölsem de kurtulsam!" "benden bedbaht olanı çok azdır!" diye yaygaralar koparıyoruz. bu, böyle olmamalı. böyle devam edemeyeceği açıkça ortadadır.

kendimizi zorla depresyona sokuyoruz. bunu yapmamamız lazım. hayatı hafife almaktan ortaya çıkan durumlar bunlar. yaşamı bütünüyle kabul edip, zor zamanlardan güçlenerek çıkmalıyız.

kapitalizm hacı....