hiçbir anlamda motivasyonu umudu kalmamış yeni nesil

ne kadar uğraşırsa uğraşsın, ne kadar iyi bir eğitim alırsa alsın bu ülkede birilerinin sırf yetkili tanıdıkları olduğundan dolayı hiç uğraşmadan önünde olacağını bilen geçtir.
ülkemizin en önemli sorunları liyakat ve adaletsizliktir.

edit: umudumuzu da, geleceğimizi de geri alacağız.

eskilerin de bir umudu kalmadı ki.

nesil farkı gözetmeden o umudu kaybettik.
yalnız değilsiniz tatlişler.

ülkenin umudu kalmadı.
her gün niye uyandım lan diye yatakta bir saat yatıyorum a*.

ülkede liyakat ve adalet yok, ona tamamım.
hiç hak etmeyen insanlar, hak etmedikleri yerde evet.

ama umudu kaybetmek, özellikle gençler için çok üzücü.
hala bir şeyler başarabilen milyonlarca insan var ülkede.
birilerine göre daha çok çalışmalı, daha fazla emek sarf etmeli, tırnaklarıyla kazımalı ne yazık ki.

ama erkenden vazgeçmek bana göre değil.
çevremde var böyle motivasyonsuz gençler.
üzülüyorum.
kimse onlara "aaahh canım yaaa bak nasıl üzülmüş al sana 2 milyon dolar" demeyecek.
vazgeçtiğiniz her gün daha da kötü olacak gençler.
çabalamadığınız her günü aslında ömrünüzden tüketiyor ve geleceğinizden çalıyorsunuz.
silkelenin lütfen, devran değiştiği gün (ki çok yakın) bu ülkenin size ihtiyacı var.
en çok da sizin size ihtiyacınız var.
(eğer denk gelir de 20 sene sonra okursanız, anlarsınız)

benim halen umudum var... bir gün balım, bir gün..

kime göre, neye göre?

ben eski nesildenim. benim neslimdekiler ilkesel olarak her şeyi çalışıp kazanmak durumundaydı.

durumu iyi olan aileler bile çocuklarına hayatı öğretmek ya da deneyim sahibi olma, hayatla erken tanışma adına onları hayatın içine sokmaya yönelik davranırlardı.

bizim neslimiz anne babası ile arkadaş değildi. bu nedenle otorite sorunu daha azdı. dövmek sövmek belki daha fazlaydı ama sadist olanları bir kenara bırakırsak öz evladına fiziksel ve psikolojik şiddet uygulayan anne baba onun iyiliğini düşünüyorum diyerek hareket ediyordu.

benim kuşağım ve anne babamın kuşağı uzunca bir süre aynı teknoloji düzeyinde yaşadı. yani belki ben 20 yaşına gelene kadar internet yoktu ya da çok sınırlıydı.

bugünün kuşağı ile anne babaları arasında teknoloji nedeniyle bir uçurum var. bu uçurum anne babaların çocuklarını iyi anne baba olmak adına, ailemiz bizi çok sıktı biz onları sıkmayalım arkadaş olalım gibi bakış açıları nedeniyle daha da açıldı.

tüm bunlar yeni neslin armut piş ağzıma düş felsefesi ile yetişen bir kuşak olmasına yol açtı.

ailesi tarafından el bebek gül bebek büyütülen çocuklar bir yaşa gelince çalışıp kazanmak yerine en iyisini hak eden bireyler olduklarına inandıklarından her şeyin zaten onların hakkı olduğunu düşünmeye yöneldiler.

sabah erken kalkıp hazırlanıp işe gitmeyi bile kendi üstlerinde baskı unsuru gibi gören bir nesil var.

evden çalışmak eskisine göre daha yaygın ama yetişkinlik demek artık öyle bütün gün pc başında yatıp canınız ne isterse onu yapmak demek değil.

liyakatsizlik evet çok yaygın bir konu ancak devletle işiniz yoksa yani özel sektörde çalışacaksanız yaptığınız işi en iyi şekilde yapabilen biri olup olmadığınız önem kazanıyor.

yaptığınız işte en iyisi olsanız bile bu hakkınızı alamamanıza engel değil ancak uzun vadede kendi işinin patronu olan insanın öğrenme sürecinin de bir parçası.

özetle evet haklısınız ama çevrenizi değiştiremiyorsanız kendinizi değiştirin.

öğrenmek için yola çıkana, azimli ve kararlı olana internet deniz derya bilgi sunuyor.

y kuşağı.

akepe döneminde her şeyini yitirmiş nesildir. akepenin ve embesil seçmenlerinin bu nesle gençlik borcu var.