hobilerle ayakta durmak

herkes hobilerine sarıyor, güzel bir şey aslında bu. özellikle pandemi döneminde. sevdiğimiz şeyler olmasa hayata katlanamazdık sanıyorum.

faydalanılacak en güzel terapi.

insanın bir hobi edinip onunla zaman geçirmesi kadar kafa dinlendiren bir şey yok. yok demeyeyim de az şey var diyeyim.

resim yaparken mesela, dünyayı unutuyorum ben. sevdiğiniz bir şey mutlaka vardır. bulup çıkarın ve faydalanın ondan! kesinlikle pişman olmazsınız.

(bkz: hobitlerle ayakta durmak) diye okudum.

hobilerim olmasa yaşayacak birşeyim olmazdı düşüncesine zaman zaman kapılıyorum bence herkes yeteneklerini farkedip onun üstüne gitmeli boş vakitlerini akıllıca kullanmanın nadide bir yolu.

kitap okuyanların hissedeceği o duygu;
gerçek kitap kurtları bilebilir sadece kitabın sonuna gelindiğinde o tarif edilemez hüzün ve boşluk duygusunu.

bir yerden sonra depresyon öyle bir hale getiriyor ki insanı, hiç bir şey yapmadan oturmak daha anlamlı geliyor tüm bu hobiler birer saçmalık gibi görünüyor insana. yarım kalan resimler, her dansın kursuna gitmiş ama asla sonunu getirememiş olmak, kafayı dağıtmak için örgü öreyim bari denilerek başlanan ve bir yüzü bile bitmeyen bir kazak, yolda sana selam veren insanları acaba hangi kurstan tanıyor olduğuna dair bir fikrinin olmaması, yaratıcı yazarlık mı, tiyatro mu, resim mi, tango mu..?
hobinize tutunun.

hobilerle ayakta duramayanlardanım. güzel boya ve fırçalar çok pahalı.

(bkz: lobilerde ayakta durmak)