hüzün müptelası

bir mastor ukdesi.

bilinmezlere olan dalışları uzaktan thug life görüntüsü verirken gerçekte hayatı sürekli low battery sinyaliyle geçirmeye sebebiyet verecek türden bir bağımlılık.

nereye gidersen git mutlu olamayacaksın dedi saygı duyduğum biri, mutsuzluk senin içinde bir yerlerde. çok gülenin çok ağlaması prensibine olan bağlılığımız gibi hayatta iyi şeyler dahi olsa bardağı kırık ya da içindeki suyu bulanık görmeyle olan imtihan bu insanlar için bir türlü bitmiyor. genetik kodlara kadar işlendiğini hissettiğim hüzne haddini bildirecek yoğunluklara muhtaç olduğuna inanıp mevzubahis yoğunluk başa geldiği vakit de boş vakitlere doğru açaydım kollarımı gitme diyeydim demek ve bu esnada ömrün tik tak'larına odaklanmamaya çalışmak yorucu bir şey.

bayramın ilk gününe çocuklar gibi şen girmiştim halbuki, odaklan la belle, you can do it.

gerçek bi çocukluk alameti bu ya kaç yaşında insanlar hala acı çekmekten zevk alıyorum tribindeler bi de öyle irrite bi ergen tribi ki gerçek hayatla hiç tanışmamış dünya üzerindeki en büyük problemin insanların birbirini anlamaması zannediyo falan böyle leş bi ilkellik.

çaresi yoktur, tedaviyle geçmez, sanata yönelip içerideki hüzün resim müzik yazmak gibi şeylere aktarılırsa iyi olur.