huzur vs mutluluk

ikilem yaratan başlıklar açmak benim işim saygıdeğer arkadaşlar. sadece tek birini seçme hakkınız olsaydı huzurlu mu olmak isterdiniz yoksa mutlu olmak mı? ya da başka bir seçeneğimiz de mevcut; (bkz: bunlar ne saçma sapan başlıklar ya) diyip git sen buralardan da diyebilirsiniz tabii. siz cevabı düşüne durun ben de kendi fikrimi bırakayım aşağıya.
mutlu olmak saniyelik bir duygudur bana göre. şu an piyangodan para çıksa çok mutlu olabilirim, ya da bir arkadaşımdan güzel bir mesaj alsam yahut sevdiğim bir insandan çiçek alsam... örnekler çoğaltılabilir. her neyse bunlar gerçekleştiğinde ben mutlu olabilirim ama bu belirli bir süre devam eder. eğer huzursuz bir ortamdaysam, keyif almadığım bir hayat yaşıyorsam anlık olarak sevinirim.
ama huzurlu olmak öyle değil...
ne maddiyata bakar ne de belirli bir olay olgusuna. sınırsızdır, süresizdir. o an sizi mutlu edecek bir şey olmasa bile huzursuz edecek bir şey de yoktur.
ocakta kaynayan çayın sesi, yağmurdan sonra gelen o ıslak toprak kokusu, denizin berrak maviliği, kitap ve kahve ikilisi...
küçük ama güzel şeyler... bunlar beni huzurlu hissettirir. tabii kafa boş olacak, düşünmek yok.
sonra işte diyeceksin, "işte hayat bu."
peki "arkadaş ikisi bir arada mümkün değil mi?" derseniz...
mümkün olduğunu ben görmedim, bu gidişle de göremeyeceğim.

huzur yaşlı işidir, sabittir, tekdüzedir. ununu eleyip, eleğini asmışsındır. hayatındaki tek değişiklik faturaların gelen miktarıdır, onun haricinde her şey aynıdır. oysa, mutluluk her zaman olmaz, arada bir gelir. geldi mi de sürpriz olur, heyecan verir. düşünsene bir kız arkadaşın var, yeni tanıştın, bir gün gelip seni öpüyor yanaklarından, (dudaklarından değil ama o pahalıya patlıyor) ve sen tarifi imkansız bir sevinç yaşıyorsun, işte o mutluluktur. veyahut da babanla, annemle huzur dolu yaşıyorsun, bu iyi bir şey ama bir gün baban gelip sana spor bir araba alıyor ve sen havalara uçup babanı öpücüklere boğuyorsun hatta hızını alamayıp komşunun küçük kızını havalara kaldırıp onunla dönüyorsun. veya genç bir kızın biriktirdiği parayla yeni bir elbise alıp onu üstünde denemesi ve bir erkeğin gelip ne kadar güzel olmuşsun, tıpkı bir melek gibisin dediğinde o kız ne kadar mutlu olur bir düşünsene!

huzuru seçerdim. mutluluğun kalıcı olabileceğine inanmıyorum çünkü alıştıktan sonra mutlu eden şeyler normalleşiyor. huzur ise her zaman insana açık bir zihin ve güzel zamanlar için olanak sunar.

huzur beraberdinde mutluluğu da getirir. mutsuzluğun temel taşı huzursuzluk değil midir? hastaysan mutsuz olursun çünkü huzurun yoktur. karnın açsa mutsuz olursun çünkü huzurun yoktur vs vs.

huzur olmadan mutluluğu hayal edemiyorum.

huzursuz bir halde mutlu hissedemeyeciğimize göre öncelik tabiki huzurdur. huzurlu olduğunuzda irili ufaklı bir çok sebep bulabilirsiniz mutlu olmak için.

huzurlu olduğun anı farkedersin. yani bilinç huzuru algılar ve tadını çıkarır. mutluluk ise bambaşka bişey. mutlu olduğun anı çoğunlukla idrak edemezsin.

ancak o mutluluğu kaybettiğinde geçmişte kalan o duygunun mutluluk olduğuna kanaat getirirsin. mutluluk bir bakıma geçmişe duyulan özlemdir.

onun içindir ki; insan yaş aldıkça geçmişe duyduğu özlem artar. çünkü mutlu olduğu anları hatırlamak ve onları yadetmek güzeldir.

her zaman huzuru seçerdim bu karşılaştırmada...ama mutluluğun da gerekli olduğunu anladım mutsuzluğumda.

mutluluk geçicidir, anlıktır; huzur ise geçmişe dair suçluluk duyguları ve geleceğe dair endişenin olmadığı genele yayılan bir ruh halidir. o yüzden tercihim huzurdan yana...

mutlu olan neden huzursuzdur ki, anlamadığım nokta.

huzurlu olmadan mutlu mutlu olmadan huzurlu olamama paradoksu

ama bunlar zaten et ve tırnak değil mi? nasıl birbirinden ayrılır ki. birinin olduğu yerde diğerinin olmama ihtimali yok ki.

huzurun gelmesi, mutluluğun oluşması demek
mutluluğun gelmesi, huzurun oluşması demek

insan nefes aldığı sürece huzursuz bir varlıktır. önce istediği şeylere sahip olamamanın huzursuzluğunu yaşar, sahip olduğunda ise kaybetme korkusu ile huzursuz olur. meşgulken boş zamanı olmadığı için yakınıp huzursuzlanır, boş zamanlarında ise can sıkıntısından mütevellit huzursuzdur. sağlığı yerinde, parası-pulu, seveni-sevileni, kısacası bir ihtimal her şeyi varken bile sadist zihni rahat bırakmaz onu, sürekli felaket senaryoları üreterek huzursuzluk verir.
peki ya mutluluk? mutluluk ise tam bir ütopya.

inandığım şey huzur beraberinde mutluluğu da getirir gönlünüz rahat olduğu sürece mutluluğu yakalamışsınız demektir.

her ikisini de isterim fakat tek şansımız varsa huzurdur. mutluluk bazen anlık oluyor ve çabuk bitebiliyor.

huzur istemeyen yoktur bu hayatta ama anlık mutluluklar için çoğu kez huzurun ne kadar değerli olduğunu unuturuz.insanız sonuçta olsun olmasın yaşıyoruz

huzurdur.huzur baki oldukça mutluluk da illa gelecektir.

ben genel olarak duyguları ayırt etmekte zorlandığım için hangisi olduğu fark etmez.

huzur tercihimdir ama hiç fark etmez biri olsun.