1.
bir christina comencini filmidir.
filmin senaryosunu da yönetmen christina comencini, furio andreotti, giulia calenda ve camille duguay birlikte yazmıştır. tam bir kadın dayanışması ile çekilen film viola ardone'nin romanından uyarlanmıştır.
filmde barbara ronchi, serena rossi, stefano accorsi, christian cervone, francesco di leva ve antonia truppo rol almıştır.
film 1946 yılında geçiyor. komünistler tarafından tertiplenen mutluluk trenleri ile güneydeki çocuklar kuzeye koruyucu ailelerin yanına gönderilir ortalık yatışana kadar. yedi yaşındaki amerigo da bunlardan biridir. geride kalan annesini başta çok özlese de kuzeyde ona şefkat gösteren ve müzik yeteneğini keşfeden insanların arasında daha mutlu, daha huzurlu ve daha başarılı oluğunu hisseder amerigo.
zamanı geldiğinde annesine geri dönen amerigo burada tekrar çalışmaya ve sefalete döndüğünü görür. daha kötüsü alıştığı şefkat burada yoktur. amerigo annesine çok içlenir.
film boyunca aklımda iki şey vardı. biri insanların sizi sevdiklerini göstermek için farklı yöntemleri vardır. diğeri ise iki üç kez kuzeyli annemsözü geçtiği için jean louis fournier.
blitz (film)den sonra bu filmi izlemek çok keyifli oldu.
filmin senaryosunu da yönetmen christina comencini, furio andreotti, giulia calenda ve camille duguay birlikte yazmıştır. tam bir kadın dayanışması ile çekilen film viola ardone'nin romanından uyarlanmıştır.
filmde barbara ronchi, serena rossi, stefano accorsi, christian cervone, francesco di leva ve antonia truppo rol almıştır.
film 1946 yılında geçiyor. komünistler tarafından tertiplenen mutluluk trenleri ile güneydeki çocuklar kuzeye koruyucu ailelerin yanına gönderilir ortalık yatışana kadar. yedi yaşındaki amerigo da bunlardan biridir. geride kalan annesini başta çok özlese de kuzeyde ona şefkat gösteren ve müzik yeteneğini keşfeden insanların arasında daha mutlu, daha huzurlu ve daha başarılı oluğunu hisseder amerigo.
zamanı geldiğinde annesine geri dönen amerigo burada tekrar çalışmaya ve sefalete döndüğünü görür. daha kötüsü alıştığı şefkat burada yoktur. amerigo annesine çok içlenir.
film boyunca aklımda iki şey vardı. biri insanların sizi sevdiklerini göstermek için farklı yöntemleri vardır. diğeri ise iki üç kez kuzeyli annemsözü geçtiği için jean louis fournier.
blitz (film)den sonra bu filmi izlemek çok keyifli oldu.
devamını gör...
2.
beni ağlatmayı başarmış film. ama öyle zorlama bir ağlatma değil. çok doğal, ağlatma amacı gütmeden çekilen filmlerden.
film italya'nın güneyinde yoksul aileler ve onların bir deri bir kemik kalmış çocuklarını anlatıyor. komünistler çocukları güneyden alıp bir trenle kuzeye götürüyorlar. kuzey kısım daha rahat o tarihte. gönüllü aileler çocuklara bakıyor, besliyor, eğitiyor. bir süre sonra çocuklar geri dönüyor. bazıları kalmayı tercih ediyor. film 7 yaşındaki bir çocuğun hikayesine daha çok odaklanmış. amerigo ne kadar yoksul olsalar da annesini çok seven bir çocuk. ilk başta gitmek istemese de annesi diğer kardeşi gibi hastalanıp ölmesin diye iteleyerek çocuğu gönderiyor.
en üzücü yanı çocuk döndükten sonra annesinin ona bilerek kötü davranması oldu. e be kadın, çocuğun hayatı kurtulsun istiyorsun da onu kaçırma, üzme. güzel sözle tekrar geri gönder. garibim o da tek çocuğundan tamamen kopmuş olduğunun farkındaydı. çocuğun kuzey italya'da resmen yüzüne kan geldi. keşke kaçmak zorunda olmadan o güzel hayata dönebilseydi.
çok üzücü, etkileyici, harika bir film. umarım bir gün kitabını da okurum.
film italya'nın güneyinde yoksul aileler ve onların bir deri bir kemik kalmış çocuklarını anlatıyor. komünistler çocukları güneyden alıp bir trenle kuzeye götürüyorlar. kuzey kısım daha rahat o tarihte. gönüllü aileler çocuklara bakıyor, besliyor, eğitiyor. bir süre sonra çocuklar geri dönüyor. bazıları kalmayı tercih ediyor. film 7 yaşındaki bir çocuğun hikayesine daha çok odaklanmış. amerigo ne kadar yoksul olsalar da annesini çok seven bir çocuk. ilk başta gitmek istemese de annesi diğer kardeşi gibi hastalanıp ölmesin diye iteleyerek çocuğu gönderiyor.
en üzücü yanı çocuk döndükten sonra annesinin ona bilerek kötü davranması oldu. e be kadın, çocuğun hayatı kurtulsun istiyorsun da onu kaçırma, üzme. güzel sözle tekrar geri gönder. garibim o da tek çocuğundan tamamen kopmuş olduğunun farkındaydı. çocuğun kuzey italya'da resmen yüzüne kan geldi. keşke kaçmak zorunda olmadan o güzel hayata dönebilseydi.
çok üzücü, etkileyici, harika bir film. umarım bir gün kitabını da okurum.
devamını gör...
3.
cristina comencini tarafından yönetilen ve aynı isimdeki kitaptan uyarlanan italyan yapımı bir savaş filmi.
'çocukların treni' olarak bahsedilen tren 'treni della felicità'* gerçekten de savaş sonrası için düşünülmüş olan bir fikirmiş 1950'li yıllarda. iyi bakılamayacağı düşünülen çocukların kendi ailelerinden ayrılıp kuzey italya'ya, kendilerine daha iyi bakabilecek olan ailelere gönderildiği bir tren.
filmde de aynı şekilde bu trenle napoli'den ayrılıp kuzey italya'ya, derna isimli tek başına yaşayan bir kadının yanına gönderilen amerigo'nun yaşadıkları anlatılıyor.
napoli'de annesiyle birlikte yaşarken deneyimleyemediği birçok şeyi deneyimliyor derna'nın yanında. daha önce yemediği yemekleri tadıyor, görmediği eğitimleri görüyor.
aslında kendi annesinden görmediği sevgiyi, saygıyı bile görüyor diyebiliriz.
her ne kadar amerigo'nun annesi * kötü şartlar içerisinde yetişip sevgi görmeyen birisi olsa da amerigo'ya karşı fazla acımasızca yaklaştığını düşünüyorum. kendi oğlu için ne kadar önemli olduğunu bildiği kemanı satmasından sonra bu konuda fikirlerim daha da netleşti. o olay olmadan önce kadına da hak vermeye çalışıyordum ama hak verebilecek pek bir konu bulamadım açıkçası bir süre sonra.
yaşadığı tüm bu deneyimleri geride bırakıp tekrardan napoli'ye döndüğünde ise işler daha da karışıyor aslında.
alıştığı tüm her şeyden sonra kendi kültüründeki gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalıyor.
filmi izlerken başka bir dönemde ve başka bir ülkede doğmuş olsaydım politik fikirlerimin ne derece farklılık gösterebileceğini bir kez daha fark ettim.
coğrafya gerçekten kader midir bilmiyorum ama bazı konularda hayatımızı alt üst edebilecek bir şey olabileceğini biliyorum.
'çocukların treni' olarak bahsedilen tren 'treni della felicità'* gerçekten de savaş sonrası için düşünülmüş olan bir fikirmiş 1950'li yıllarda. iyi bakılamayacağı düşünülen çocukların kendi ailelerinden ayrılıp kuzey italya'ya, kendilerine daha iyi bakabilecek olan ailelere gönderildiği bir tren.
filmde de aynı şekilde bu trenle napoli'den ayrılıp kuzey italya'ya, derna isimli tek başına yaşayan bir kadının yanına gönderilen amerigo'nun yaşadıkları anlatılıyor.
napoli'de annesiyle birlikte yaşarken deneyimleyemediği birçok şeyi deneyimliyor derna'nın yanında. daha önce yemediği yemekleri tadıyor, görmediği eğitimleri görüyor.
aslında kendi annesinden görmediği sevgiyi, saygıyı bile görüyor diyebiliriz.
her ne kadar amerigo'nun annesi * kötü şartlar içerisinde yetişip sevgi görmeyen birisi olsa da amerigo'ya karşı fazla acımasızca yaklaştığını düşünüyorum. kendi oğlu için ne kadar önemli olduğunu bildiği kemanı satmasından sonra bu konuda fikirlerim daha da netleşti. o olay olmadan önce kadına da hak vermeye çalışıyordum ama hak verebilecek pek bir konu bulamadım açıkçası bir süre sonra.
yaşadığı tüm bu deneyimleri geride bırakıp tekrardan napoli'ye döndüğünde ise işler daha da karışıyor aslında.
alıştığı tüm her şeyden sonra kendi kültüründeki gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalıyor.
filmi izlerken başka bir dönemde ve başka bir ülkede doğmuş olsaydım politik fikirlerimin ne derece farklılık gösterebileceğini bir kez daha fark ettim.
coğrafya gerçekten kader midir bilmiyorum ama bazı konularda hayatımızı alt üst edebilecek bir şey olabileceğini biliyorum.
devamını gör...