iletişim araçlarının yaygınlaştıkça toplumun yalnızlaşması

acı gerçektir. çok uzaklara gitmeyelim, mesela kırk yıl öncesine gidelim. muhtemelen ön görülmemiş sonuçtur. hepimizin elinin altında telefonlar, bileklerimizde akıllı saatler, bin tane bildirim gönderen bilgisayarlar ve türevleri varken iletişim insanlığın varoluşundan bu yana hiç bu kadar kolay olmamışken aldığımız sonuç ne tuhaftır. git gide yalnızlaşıyoruz.

ve bu yalnızlığı fotoğraflar, videolar, görüntülü görüşmeler, anlık mesajlar ile çözebilecek kudrete sahip değiliz. ya tatminkar olamıyoruz veya her şeyin bu kadar kolay olması iletişimin cazibesini kaybetmesine vesile oldu.

iletişimin kıymetini bendeniz gibi yalnızlar iyi bilir. sevdiklerinizi yarın göremeyebilirsiniz, konuşun, bir şeyler paylaşın, "nasılsın" diye sorun. vaktimiz dar dostlarım, ölümü hatırlayın. şu soğuk kış gecelerinde yatağa yalnız girmenin hüznünü hatırlayın.

misafirliğe muhabbete gidersin televizyon açarlar, herkesin elde telefon. arkadaşlarla buluşursun ınstagram strorylerinden gerçek hikayelere sıra gelmez. bayram seyranda zaten yüzyüze görüşmeden çok kısa mesajlar tercih edilir.

yerinde bir tespit.

muazzam tespit. kırk yıl düşünsek aklımıza gelmezdi görüyor musun bak.

iletişim araçları ve uygulamalardan önce de tetris, sanal hayvan vb vardı.

o zamanlarda da bambaşka yalnızlaştırıldığımızı yazıp duruyordu uzmanlar.

yuvarlak taşı teker olarak görüp deli gibi yokuştan yuvarlayan mağara adamı için de hemen karşı mağaradan soyutlandığına dair dedikodular yükselmişti.

olacak iş değildi. kınandı.

en basiti televizyon bile çok etkiliyor. ailemle yaşarken bir ara iki üç sene televizyonumuz yoktu. o seneler muhteşem geçmişti. eve bir misafir geldiğinde herkes çok memnun ayrılıyordu. annemlere gittiğimde yine televizyon açmayız.

telefon ve interneti konuşmak bile istemiyorum.