iletişim kurmanın önündeki engeller

benim için en büyük problem öfke. öfke nöbetlerim tuttuğunda gözüm başka bir şey görmüyor. hıncımı çıkarana kadar o öfkenin beni beslemesine müsaade ediyorum. sonrası derin bir pişmanlık. çünkü öfke ile yaptığım şeyleri çoğu zaman hatırlamıyorum. tekrar okuduğumda ben bunu yapmış mıyım diyerek hayıflanıyorum. karşı tarafın iletişim kurmasına genelde izin vermiyorum, eğer verirsem öfkem tavan yapıyor. benim en büyük engelim öfkem. törpülemek istesem de çoğu zaman mümkün olmuyor. çabuk tetikleniyorum. bazen bir kelime, bazen bir ima, bazen bir bakış, bazen bir duruş. tetikleyen çok fazla şey var. genelde sevmediğim biri veya bir olaya nefretimi, öfkemi kussam da bu bir alışkanlığa dönüşmüş durumda ve bunu sevdiğim insanlara karşı da yapıyorum. normalde çok sakin bir şekilde iletişim kurabilen biri olmama rağmen tetiklenmem hem bana hem de karşımdaki insanlara zarar veriyor. sonrasında üzülmeme rağmen bazen tükürdüğümü yalamak daha ağır geliyor. böylece duble iletişimsizlik yaratılmış oluyor. ikisinden birini yapmam lazım. ya öfkemi dizginleyip kontrol altında tutacağım ya da sıçtıysam sıvamak yerine elime bir poşet alıp o boku oradan kaldıracağım. yoksa bu yol, yol değil.