ilk hediyem

1993 kışı ilkokul 4 e gidiyorum, annem beni kasap a gönderdi, elimde poşetler minibüs durağına yürümeye başladım, arkamda birinin beni takip ettiğini hissediyorum fakat emin de olamıyorum arkama bakmaya korkuyorum, cesaretimi topladım arkamı döndüm, kirden rengi kahverengine dönmüş, gözleri uykusuzluktan çapakla kaplanmış yavru bir köpek, git diyorum gitmiyor, ufacık cüssesiyle poşetlerime zıplamaya başladı. yolda bu durumu gören kırtasiyeci emin amca köpeği aldı, gel sen de dedi dükkana girdik bir kutuya koyduk, güzel bir hediye paketi yaptık, annem sobayı yakmış, çayı demlemiş yer sofrasını kurmuş ben eve geldim kutuyu açtım ufaklık aniden kutudan çıktı direkt yer sofrasına koştu, annem tepkisiz kaldı ama bir yandan da bana kızdığını hissediyordum. durumu olumlu bir hale getirmek amacı ile anneme ''bunu sana hediye olarak aldım'' deyince durakladı ve gözleri dolmaya başladı. ufaklığı aldı bir güzel yıkadı meğersem ufaklık kar tanesi gibi bembeyaz bir renge sahipmiş.. adını ''garip '' koyduk annemin hem arkadaşı hem dert ortağı oldu...

ne güzel bir hediye olmuş,ne güzel insanlar varmış hepsi bizim zamanımızda kaldı sanırım...
"yolda bu durumu gören kırtasiyeci emin amca köpeği aldı, gel sen de dedi dükkana girdik"... bu cümlenin sonu günümüzde böyle güzel bitmeyebilirdi diye düşündürttü beni,ne acı ...

1999 yılı 5 yaşındayım, evimizin balkonunda oturuyorum. bacaklarımı balkon demirlerinden sarkıttım etrafa bakarken, bir çingene kızı bana seslendi;
" şştt kıvırcık o küpelerini bana versene" diye. çıkarıp attım küpelerimi aşağıya, madem çok beğendi taksın diye...

sonra annem geldi. "ne yapıyorsun? kimle konuştun?" dedi. ben de anlatıp kızı anneme gösterdim.
o sırada kız arkasını dönüp anneme doğru poposuna birkaç şaplak atıp güldü. bunun üzerine popoda patlayan saplaklar bir de benim yüzümde patladı.
annem bayağı bir zaman beni dövdü... bir daha da bana küpe almadılar...