ilkokul arkadaşı

yoktur. şehir şehir dolaşmamdan dolayı ilkokuldan hiç arkadaşım kalmamıştır.

kaç yıl geçti ne numarasını bilirim ne ne naptığını ancak ilginçtir ki annem annesiyle hala görüşür.

okulun ilk günü tanıştığım biriydi. daha öncesinde ameliyat olmuştu, bu sebeple topallıyordu. ben de onun yürümesine yardımcı olmuştum ilk haftalar. annelerimiz de birbirlerini gerçekten sevmişlerdi. 4 sene boyunca birlikte sınıf anneliği yaptılar. evlerimiz de yakındı, sürekli görüşürdük.

peki ne oldu? birkaç ayın sonunda sınıfa yeni bir kız geldi. onun gibi uzun boylu güzel bir kız. çok yakın arkadaş oldular. artık sınıfta herkesin arkadaşı o zamana kadar belli olduğu için biraz ortada kaldım.

hep uzaktan izledim onları. hep ağladım. onlar kavga ettiklerinde benim yanıma gelirdi. konuşurduk. çok iyi hatırlıyorum. sonra barışınca yine unuturlardı beni. yine çok sessiz sakin değildim. sosyal bir çocuktum çünkü. hemen hemen herkesle aram iyiydi. fakat en iyi arkadaşım yoktu işte. takılmıştım bir defa oraya.

yıllar geçtikçe daha çok içime kapandım ve yıllar geçtikçe eğreti bir görünüşe sahip oldum. artık beden derslerinde, insanların çantalarını koyduğu yere oturur, allah'tan yakın arkadaş dilerdim.

sümüklü samet vardı. sürekli burnunu karıştıran. onunla bile arkadaş olmaya çalıştım. ama sonra onlar bile istemedi beni. çünkü ilkokul erkekleri bir cinstir.

o yüzden her zaman bir dost kaybetmek çok üzer beni.

neyse, çocukluk travmalarım yeterli bu kadar.

o yıllarda konar göçer yaşadığımız için 3 farklı şehire dağılmış, hayal mi gerçek mi emin olamadığım, parçalı bulutlu yer yer kopuk hatıralar silsilesi. sanırım o zamanlarda bıraktım insanları hatırlamayı.

zamanın mesafe aralığında yok olup gittiler bir bir. hiçbir kontağın bizi bir araya getireceğine ümit vermiyorum. zaten bu yönde isteğim ya da talebim olmayacak. iyi ki yoklar.

ilkokul arkadaşlıkları ömür sürer; lise ve fakülte arkadaşlıklarına benzemez; bir çırpıda hiçbiri atılmaz. o zamandan gelen 'karşılıksız' arkadaşlık en güzel, en kıymetli şeylerden biridir. ilkokul arkadaşlarımı hiçbir şeye değişmem, hepsi candır, canımdır.

önümüzdeki ay ilkokuldan iki arkadaşım evleniyo doğru tahmin ettiniz biri erkek diğeri kadın anaokulunda melis vardı bi tane hastaydım ona deri ceketi vardı sürekli montumu onun yanına asardım aptal melis seninle evlenebilirdik önümüzdeki ay aptal..

yıllar sonra karşılaştığında o eski güzel zamanların büyüsü yok olur genelde. sanırım hatıralarda kalması en güzeli.

demet akalın'ın evli mutlu çocuklu şarkısını hayatlarının mottosu edinmiş arkadaşlardır.

kimisi unutulmaz kimisininse soyadını bile hatırlayamazsın. öyle bir şey işte.

sürekli rüyama giren bilinçaltımın kadrolu elemanları.

şu an hiçbir ilkokul arkadaşımla iletişim halinde değilim. ama hayatımın 5 yılını onlarla geçirdiğimi, ne kadar çok şey paylaştığımızı ve birlikte büyüdüğümüzü düşündükçe görüşmüyor olmamıza çok şaşırıyorum. dün gece rüyamda gördüm onları. ortaokul için farklı bir şehre taşındıktan sonra iletişimimiz zamanla koptu ve sosyal medyaya çok yeni girdim. şimdi bambaşka hayatlara ve karakterlere sahipken bir şekilde temasa geçmeye de çekinmiyor değilim. 11 yıl geçmiş son görüşmemizden..

bir iki sene öncesine kadar görüştüğüm ilkokul arkadaşlarım vardı ama hepsini bir anda hayatımdan çıkarıp rahat kafayla yoluma devam ettim.

kalabalık arkadaşlıklar ve kalabalık ortamlar asla bana göre değilmiş, bir tane arkadaş yetiyor. yaşım geçtikçe ortamlara girmenin çok itici olduğunu daha iyi fark ediyorum.

hâlâ görüştüğüm 2 tane ilkokul arkadaşım var. ikisini de çok seviyorum. nasipse diğer birkaç kişiyi daha bulup buluşacağız.

benim canim cigerim bir ilkokul arkadasim var.
ılkokul aski mi oluyor bilemiyorum.
yakalamac oynadigimi, okul etegimi acip acip kacan, sacimi ceken, bana tekme atan ve durmadan pesimde dolasan haseri ve sevimli bi cocuk.
yillardir bagi hic koparmadik.
o bana dedi ki:
-entelektuel bir kadinla sohbet en iyi orgazmdan daha cok haz veriyor bana.

bu sozu benim cok hosuma gitti. birkac erkege anlattim, yalan soylemis dediler. bence yalan soylemedi. bir elin bes parmagi bir degil. entelektuel sohbetten mest olan insanlar da var;)

markette karşılaştık üç beş yıl önce. beni sevdi sarıldı bir ton güzel söz ben de sarıldım ben de sen de çok şöyle böyle görünüyorsun falan dedim ama ben kızı tanıyamadım. tanımadığım kıza sarılmıs oldum yani hajsjajs. sonra ilhan mansızı hala seviyorum mu ne dedi de öyle hatırladım kızı vedalaşırken hahsja.

böyle şappi unutkan. vefasız ama uyumludur.

ilkokulu 2 ayrı şehir ve 4 ayrı okulda okuduğumdan "sürüsüne bereket" diyebileceğim kadar ilkokul arkadaşım oldu. hatta bu bir seferinde beni dayak yemekten kurtarmıştı. sözlükte bir yerlerde anlatmıştım. lisede 19 mayıs genel ilçe provasında başka bir liseden 20 kişilik falan belalı bir grup, molada beni ve bir arkadaşımı bir çıkmaz sokakta kıstırmıştı. kesin dayak diyecektik zira 2'ye karşı minimum 15 kişi... o bizi dövmeye gelenlerin biri ilkokul 3'ten bir sınıf arkadaşım çıktı ki onların evinde yatıya bile kalmıştım, o kadar iyi arkadaştık. valla öyle yırttık. :d

bazen ondan kaçmak istersin bazen onunla zaman geçirmek istersin

geçen yıllarda bir tanesi beni sosyal medyadan bulmuştu. numaramı istedi, verdim. sonra beni whatsappta bir gruba ekledi. bi baktım tüm ilkokul ortaokul arkadaşları bulup buluşturup oraya tıkmış. hemen hepsini engelledim ve topukladım. aradan o kadar yıl geçmiş, ilkokulda altıma yaptığımı bilen biriyle ne konuşayım...