ilkokul arkadaşı

yoktur. şehir şehir dolaşmamdan dolayı ilkokuldan hiç arkadaşım kalmamıştır.

kaç yıl geçti ne numarasını bilirim ne ne naptığını ancak ilginçtir ki annem annesiyle hala görüşür.

okulun ilk günü tanıştığım biriydi. daha öncesinde ameliyat olmuştu, bu sebeple topallıyordu. ben de onun yürümesine yardımcı olmuştum ilk haftalar. annelerimiz de birbirlerini gerçekten sevmişlerdi. 4 sene boyunca birlikte sınıf anneliği yaptılar. evlerimiz de yakındı, sürekli görüşürdük.

peki ne oldu? birkaç ayın sonunda sınıfa yeni bir kız geldi. onun gibi uzun boylu güzel bir kız. çok yakın arkadaş oldular. artık sınıfta herkesin arkadaşı o zamana kadar belli olduğu için biraz ortada kaldım.

hep uzaktan izledim onları. hep ağladım. onlar kavga ettiklerinde benim yanıma gelirdi. konuşurduk. çok iyi hatırlıyorum. sonra barışınca yine unuturlardı beni. yine çok sessiz sakin değildim. sosyal bir çocuktum çünkü. hemen hemen herkesle aram iyiydi. fakat en iyi arkadaşım yoktu işte. takılmıştım bir defa oraya.

yıllar geçtikçe daha çok içime kapandım ve yıllar geçtikçe eğreti bir görünüşe sahip oldum. artık beden derslerinde, insanların çantalarını koyduğu yere oturur, allah'tan yakın arkadaş dilerdim.

sümüklü samet vardı. sürekli burnunu karıştıran. onunla bile arkadaş olmaya çalıştım. ama sonra onlar bile istemedi beni. çünkü ilkokul erkekleri bir cinstir.

o yüzden her zaman bir dost kaybetmek çok üzer beni.

neyse, çocukluk travmalarım yeterli bu kadar.

o yıllarda konar göçer yaşadığımız için 3 farklı şehire dağılmış, hayal mi gerçek mi emin olamadığım, parçalı bulutlu yer yer kopuk hatıralar silsilesi. sanırım o zamanlarda bıraktım insanları hatırlamayı.

zamanın mesafe aralığında yok olup gittiler bir bir. hiçbir kontağın bizi bir araya getireceğine ümit vermiyorum. zaten bu yönde isteğim ya da talebim olmayacak. iyi ki yoklar.

ilkokul arkadaşlıkları ömür sürer; lise ve fakülte arkadaşlıklarına benzemez; bir çırpıda hiçbiri atılmaz. o zamandan gelen 'karşılıksız' arkadaşlık en güzel, en kıymetli şeylerden biridir. ilkokul arkadaşlarımı hiçbir şeye değişmem, hepsi candır, canımdır.

önümüzdeki ay ilkokuldan iki arkadaşım evleniyo doğru tahmin ettiniz biri erkek diğeri kadın anaokulunda melis vardı bi tane hastaydım ona deri ceketi vardı sürekli montumu onun yanına asardım aptal melis seninle evlenebilirdik önümüzdeki ay aptal..

yıllar sonra karşılaştığında o eski güzel zamanların büyüsü yok olur genelde. sanırım hatıralarda kalması en güzeli.

demet akalın'ın evli mutlu çocuklu şarkısını hayatlarının mottosu edinmiş arkadaşlardır.

kimisi unutulmaz kimisininse soyadını bile hatırlayamazsın. öyle bir şey işte.

sürekli rüyama giren bilinçaltımın kadrolu elemanları.

şu an hiçbir ilkokul arkadaşımla iletişim halinde değilim. ama hayatımın 5 yılını onlarla geçirdiğimi, ne kadar çok şey paylaştığımızı ve birlikte büyüdüğümüzü düşündükçe görüşmüyor olmamıza çok şaşırıyorum. dün gece rüyamda gördüm onları. ortaokul için farklı bir şehre taşındıktan sonra iletişimimiz zamanla koptu ve sosyal medyaya çok yeni girdim. şimdi bambaşka hayatlara ve karakterlere sahipken bir şekilde temasa geçmeye de çekinmiyor değilim. 11 yıl geçmiş son görüşmemizden..

bir iki sene öncesine kadar görüştüğüm ilkokul arkadaşlarım vardı ama hepsini bir anda hayatımdan çıkarıp rahat kafayla yoluma devam ettim.

kalabalık arkadaşlıklar ve kalabalık ortamlar asla bana göre değilmiş, bir tane arkadaş yetiyor. yaşım geçtikçe ortamlara girmenin çok itici olduğunu daha iyi fark ediyorum.

hâlâ görüştüğüm 2 tane ilkokul arkadaşım var. ikisini de çok seviyorum. nasipse diğer birkaç kişiyi daha bulup buluşacağız.