insan daima kendini düşünür

evet, her ne olursa olsun insan daima kendini düşünür.

örneğin yolda yürürken elinde poşetleri olan yaşlı bir teyze gördünüz, içinizden yardım etmek geldi ve yardım ettiniz, bunu ne için yaptınız?

bilinçli bir şekilde düşündüğümüz zaman aslında karşılıksız gibi gözüküyor ama değil.

-eğer tanrı inancınız var ise bunu sevap için, tanrının sizi sevmesi/daha çok sevmesi için yaptınız.

-tanrı inancınız yoksa, bunu yardım ettiğiniz kişinin sizin yardımınız sonrası mutlu olmasının sizi de mutlu ettiği için yaptınız. size minnet duyması hoşunuza gitti.

-o yardım ettiğiniz kişi tarafından yardımsever, iyi niyetli biri olarak hatırlanacaksınız. belki de başkalarına anlatacak. bu sizin hoşunuza gidecek.

-yardım ettiğiniz kişi hiç kimseye anlatmasa ve hatta kendisi bile sizin yardımınızdan pek mutlu olmasa, umursamasa bile siz kendi gururunuzu okşayacaksınız. “ben iyi niyetli biriyim, o kişi mutlu olmasa bile iyi bir şey yaptım, ne kadar da erdemli,ahlaklı bir insanım” diyeceksiniz.

durum bu. insanlık bencildir.

bazen de kendini düşünmekten kurtulmak için başkalarını düşünür.
bir başkasını düşünmek sana kendini hatırlatmadığı sürece daha güzeldir.
daima kendine esir olarak yaşamak berbat bir şeydir.
kendisiyle, her hareket ve davranışıyla meşgul olan insan yoğunlaşamaz, özgür olamaz, özgürlüğü yaşayamaz.

ne bu friends'in phoebe hates pbs bölümünden bi alıntı falan mı?

ne kadar inanırsınız bilmem, ama gerçekten böyle olmadığını düşünüyorum.
hayatımın bazı dönemlerinde bana çok acı veren insanları affettiğim, canları yanmasın diye uğraştığım oldu. halen bazen yaptığım şeyleri görüp şaşırıyorum, benim hiç çıkarıma değilken niye böyle yapıyorum diye.
tanrı bizi yaratırken bir parçasını içimize koyarken kocaman bir fedakarlık ve merhamet de koymuş, sadece uzanıp ona tutunmak gerekli. bazen insan kendisi dışında her şeyi düşünebilir, bu iyi de hissettirir. yalnız değiliz, sadece kendimizi düşünerek bu bencillik ve mutsuzluk bataklığına saplanmamak gerek.
gökyüzündeki yıldızlar gibi kalplerde de minik minik ışıklar var, onların varlığına inanın, onlara tutunun.

ve düşünmelidir de öncekendini ayakta tut ki çevreni de ayakta tutabilesin sen mutsuz olursan aileni nasıl mutlu edebilirsin yada sen güçsüz olursan çevrene nasıl güç verebilirsin mesele önce kendini düşünmek kendini korumak geliştirmek ki diğer insanlara faydan olsun...