insan hayatı

kapitalizm ve kendine kurduğun kurulu düzen arasında nefes almaya çalıştığın birkaç kısa mutlu andan ibaret.

*

sabun köpüğü gibidir.

göz açıp kapatınca geçer.

kelebek ömrü gibi.

kelebek rüyasında insan olduğunu görür.

bu, rüyasında insan olduğunu gören kelebek midir; yoksa rüyasında kelebek olduğunu gören bir insan mı?

sıra 23 yıl sonra emekli olmakta, o da olunca kabiri bekliyecez bidaha

insanı irkilten bir durum çünkü hayatın sonunda her şey başa dönüyor.
insan doğuyor, kuvöze konuluyor, büyüyor, dişleri yok, boyu kısa, öğrenme faaliyetleri sıfır. yeni yeni öğreniyor. üstüne döküyor yemek yerken, başkasının yardımı olmadan yaşayamıyor. kreşe gönderiliyor. anne babasının yaş alıyor o büyüdükçe

şimdi yaşlılığa bakalım;

öğrenme ve motor gelişimi azalıyor, unutkanlık başlıyor, boyu kısalıyor, dişleri dökülüyor, saçları da. bebekken de saçsız olduğumuzu hatırlayalım.

tıpkı bebekler gibi bu kez de yaşlılar bakım altında, huzurevine gönderiliyorlar, başkalarının yardımı olmadan yemek yiyemiyor, üstünü giyemiyor, tuvalete gidemiyorlar.

yaşlanınca her şey başa dönüyor, tek fark, kuvöz; morg oluyor.

yaşam bu kadar basit aslında. benjamin button izleyen herkes bunu bilir. her şeyin başa döndüğünü...

bu devranda bahsi edilmeye değmeyecek denli kısadır.

herşeye karşı koymak için mücadele etmektir. ucuzdur.

topraktan gelip yıkıyorlar. öldüğünde yıkayıp toprağa koyuyorlar.
aradaki zaman diliminde kendini, hayatı, tanrıyı, evreni anlamaya çalışmakla geçip gidiyor. toprak seni hiç yaşamamışsın gibi öğütüyor.

insan hayatı işte bu kadar.
doğ, büyü, öl, çürü. ^^

kimileri için anıların biriktiği koca bi albüm.
kimileri için mücadelenin bitmediği ama küçük mutlulukların çepe çevrelediği bir bahçe.
kimileri için hayallerin inşaa ettiği çok güzel bir köşk.
kimileri içinse bitmeyen karanlık, bitmeyen çile, bitsin diye beklediği bir azap...