insan hayatı

milyonlarca yıllık evrimin sonucu oluşan ve üstüne insan beyninin ve bilincinin yüzbinlerce yıllık evriminin binmesiyle daha anlamlı gelen ve bu yüzden kutsallığı daha da artan kavram.
her zaman yakınırız ülkemizde insan hayatının değeri yok diye. evet yok. çünkü kimse bilinçli olarak düşünmez ki bu doğanın bize bir armağanı ve de sonu var. bunun bir tekrarı yok. her ne kadar ölümden sonra da hayat olduğu söylense de bunu kanıtlamamız imkansız. bu yüzden ölümümüzle birlikte her şeyin son bulacağını düşünmemiz gerekir. bu yüzden de ölümün olduğu yerde daha ciddi ne olabilir ki?
hayat bizim için anlamlı ise diğerleri için de anlamlı olmalıdır. bu dünyada anlamlı olan tek şeyin insan hayatı olduğunu kabul ettiğimizde de hiçbir ideolojinin hiçbir davanın insan hayatından daha önemli olduğunu düşünemeyiz.
işte bu noktada benim düşün dünyamdaki en kutsal şey insan hayatı olup çıkıveriyor.

böcek kolonilerine benzemektedir.

su misali akan..

bir şöyle biter;
uyudun, uyanamadın olacak..
-cahit sıtkı tarancı - 35 yaş

ülkemizde pek değerli görünmeyen hayat. depremlere, işçilere, kadınların ve şiddet görenlerin haline bakarak anlayabilirsiniz. cehaletin artması ile değersizleşmesi doğru orantıdır. daha doğuya bakarak anlayabilirsiniz.

günümüzde çok ucuz olan şey.

sinir, stres, acı, üzüntü kıyıda köşede bi kaç mutlu anı.

çocukken zamanın hiç geçmediği, büyüdüğünde ise zamanın nasıl bu kadar hızlı geçtiğini anlayamadığın hayattır.

zordur.

maksimum 80-100 yıl olan hayatı
boş gereksiz şeylere değil ve bize keyif ve yarar sağlayacak şeylerle geçirelim.
sanıldığı kadar önemsiz olmayandır.

2.55 tl değerindedir.

yumurta gibidir düştü mü yere tık, biter.

değeri bilinince güzeldir.

doğduğunda hayata gözlerini açtı derler.
öldüğünde hayata gözlerini yumdu.

işte hayat gözlerini kırptığın o süre kadardır.

bu coğrafya için (bkz: ucuz bir şey kalmaması) başlığına karşı tespit.

kısa ve zor.

türkiye'de çok ucuzdur nerede ne olacağı belli değil.

insan hayatı uykudur ölünce uyanacagiz

dört duvara sıkışmış, karnını doyurmak için tanımadığı patronların devasa fabrikalarında nefret ede ede kapitalizm çarklarını döndürerek geçer insan hayatı.

biraz dinlenmek istediğinde, emekli olduğunda da kalbi dayanmaz artık, ölür...

bir daha gelinmeyecek bir hayat için verimli bir hayat mıdır bu, sanmam.

ne garip dimi ama ? bunca kalabalık içinde yalnızlıklar, savaş içinde barışlar, nefret içinde aşklar. yapmam denilen her şeyin yapılışı.

bu mudur ??