insan kendinin var olduğunu nasıl bilebilir sorusu

modern felsefenin kurucularından rené descartes tarafından "düşünüyorum öyleyse varım" şeklinde cevaplanan kadim sorudur. varlık kavramı başlı başına cevapsız bir soru iken bir de bilinçli olduğunu söylediğimiz insanın varlığını sorgulayan, daha da ötesinde, bizzat kendi benliğinin farkındalığını düşündüren felsefi konudur. sahi, insan nedir?

bunu anlamanın yolları var efendim. eski yunan filozoflarından heraklit ten aneksimandros a , thales e kadar. farabi den ibn ruşd e kadar hepsinin dediği şu. insan kendisinin bir varlık olarak var olduğu kanısına ruhunun bunu hissettiğine, beş duyu organının yaşadığı şeyleri ayırt ettiğini anladığını, düşünce dünyasında var olduğunu bildiği nesneleri zihninde bedeninde canlandırdığına emin olduğu acı mutluluk hüzün keder sevinç gibi şeyleri yaşadığına kesin inaniyorsa. dışarı çıkıp bir kamyonun önüne atlarsa eğer kamyon onun üzerinden geçerken acı çekiyorsa insan vardır. *

var olup olmadığımız sorunsalı çok abartılıyor bence. simülasyon olsa daha farklı yaşayacaksak anlarım ama simülasyon olup olmadığını bilebilecek durumda değiliz.

bilmek mümkün değilken bilmeye çok fazla yoğunlaşmak yerine varmışız gibi yaşamak daha pragmatik geliyor bana.

şimdi bu konuyu alt başlıklarda incelememiz gerekir. örnek olarak nasıl bir varoluştan bahsediyorsun? maddesel olaraksa kesinlikle varsın. ister hayal ol ister simülasyonda fark etmez sen varsın. aynı dediğin gibi "düşünüyorum öyleyse varım." ama gerçekten var olmaktan bahsediyorsan bu biraz daha karmaşık. herkesin var olma mantığı farklıdır. bazıları hiç var olamayan zombi sürülerinden birisidir. mesela ben araştırıp okudukça, düşündükçe ve kendimi geliştirdikçe var olduğumu hissederim. çoğu insansa ev, araba alma hayaliyle ölene dek çalışırlar.

"ya bir şizofrenin hayaliysem?" düşüncesininse kesin aksinin kanıtlanamayacağını düşünüyorum ki senin demek istediğinde bu tarz bir olay galiba. bu durumu uzun yıllar düşünmüş birisi olarak şunu söyleyebilirim ki ben bu konuyu boş verdim artık. aslında bütün mantığım descartes'le aynı. düşünüyorum öyleyse varım... şu an bir hayal olabilirim ama yine de varım. sonuçta ölüm diye bir şey var. ister hayal olayım ister gerçek. ben gerçekliğine emin olamadığım bu gerçekliğe bırakabileceğim en büyük iz kadar varım.

simülasyon teorileriyse en acı verici olanlardan birisi bence çünkü böyle bir ihtimalin gerçek olması demek bu yaşadığımız hayatın tamamen yalan olması demektir. evet bir hayal veya rüyadaysak ta gerçek değil ama en azından öyle bir ihtimalde birileri dünyamızı kontrol etmiyor demektir. yani biz bildiğimiz dünyayı yaşıyoruzdur. ama simülasyon teorisinde basit birer deney faresiyiz demektir. en korktuğum ihtimal bu. bir gün simülasyona sıkışmış bir birey olduğumu öğrensem ne yapabileceğimi hiç bilmiyorum.

aslında bu sorunsal var olduğunu nasıl bilebilir değil, var olduğu dünyanın gerçekliğini nasıl bilebilir olması gerekiyor gibi geldi.

bana bomboş gelen tarzdaki muhabbetlerdendir. bir elimde 5 parmağımın olduğunu nasıl biliyorsam, kendimin var olduğunu da öyle biliyorum. the matrix sadece bir film arkadaşlar. gerçek değil.

evet, geçenlerde bilim adamları, bir simülasyon içinde yaşadığımız ihtimalini %51 olarak tespit ettiklerini söylediler. peki, madde/materyal nedir?.. bunlar derin konular. 3 satırlık yazıda bunları tartışamam. bir simülasyon içinde yaşıyor olabiliriz hatta evrene, dünyaya ve bize nelerin olacağı önceden belli de olabilir.

yine de dibine kadar materyalistim ve materyal olarak var olan bu dünyada maddesel olarak yer kaplıyorum. zerre şüphem yok bundan.

karşıt maddemle karşılaşmadığım sürece maddesel varlığımdan emin oluyorum. karşılaşırsam sonrası enerji. enerji halimin varlığından emin olamayabilirim.

babasına sorsun baba ben var mıyım diye..