insan neden bilmez nasıl seveceğini

sevgi biraz aptallaştırır. hele karşılığını görebiliyorsan şımartır da. heyecanlanınca elini kolunu nereye koyacağını bilemediğin gibi sevince de aklı inzivaya çekilir insanın. seni gerçeklere çeken o alarm çalmadan da inzivadan uyanamazsın.

içim şişti bunları hep anlattık ya kaç defa yazdım başlıklar altına.
çok zor bir şey olmamalıydı ama aileler işte. maalesef.
düzgün sevebilmeniz biraz zor bir kere problemliyseniz.
çabayla düzelir değişir bazı şeyler. ama tükenene kadar. tükeninceye kadar da çok çabaladım.
hep çabaladım. hatta bana eski sevgilim şey derdi; "ilbi, bak benimle olalı yıllar geçti. seni yıllardır tanırım.
hep dertlisin insanlık adına. hep anlatmaya göstermeye çalışıyorsun. asla sevmekten ve çabalamaktan vazgeçmedin ve seni tebrik ediyorum. hiç bırakmayacak mısın? hiç yorulmuyor musun ? yani görüyorum aslında çok iniş çıkışların var yoruluyorsun, peki neden pes etmiyorsun? istediğini aradığını bulamayacaksın ki. aramasan mı artık?"

ve o noktadayım. pes ettim. doğru sevmek düzgün olmakmış falan. neysem oyum bundan sonra. karşı tarafı düzelteceğim derken benden gidenleri alın bi taraflarınıza sokup sokup çıkarıp tekrar sokun. belki etkisini gösterir.
te allahım ya.
kime neye çabalıyorum ki zaten artık. şu yaştan sonra oldukça zordu zaten. çabama sağlık.
hepsini iyi deneyimlendirdim benden sonra mutluluğu buluyorlar.
ben de bulurum umarım.
sevmek güzel şey. halen. vazgeçmeyeceğim şeylerden biri bu. yoksa çabalamak artık bana da yersiz. bana bile yetti.