insan olmanın kaybettirdikleri

bir süredir bunu düşünüyorum. bakıyorum, kendine düşman olabilen başka bir canlı yok yeryüzünde. kendi gerçek çıkarını göremeyebilen bir canlı yok. ya da çıkarını sezebildiği halde zaaflara yenik düşüp kendini kandıran bir canlı.

neden peki? çünkü insanın hayal gücü var. bulunduğu anın dışında düşünebilme yeteneği var. böylece kendini kandırma becerisi var. diyalektik hiç şaşmıyor. insan, kendini insan yapan özellikleriyle de savaşmak zorunda kalıyor.

insan tuğlayı keşfetti, dizdi üst üste
duvar çok yüksek, keşfediverdi merdiveni
çıktı duvarın üstüne
orayı çok sevdi, küçümsedi merdiveni
itiverdi ayağıyla
kendini mahkum etti insan olmaya

ben ne kaybedeceğim desem cevabı zaman olur. o kayıp zaman da bir öğretidir. en fazla kaç kere olabilir, insan oldukça çokça da olabilir. daha fazla kendimle celisemeyecegim.

herseyin yapsbilecegini bilmek bence basli basina bir kabus. bir yandan bu yeter diger yandan daha fazlasini istiyorum hissi bitiriyor adami.

cenneti kaybettik yetmez mi.

çıplak gezme hakkı.

artık duyunca tüylerimi ürperten bir ifade var: "anda kalmak..."

herkes mal bulmuş gibi atladı bu popüler kültür ürünü öğretiye. bu uğurda meditasyon yaptı, olmadı. yoga yaptı, olmadı. psikoloğa gitti, olmadı. çünkü insan öncesini düşünen varlıktı, çünkü insan sonrasını düşünen varlıktı, çünkü insan kaygılanan varlıktı.

her anını dolu dolu yaşama şansını kaybettirdi insana insan olmak...

inançsızlığı kaybettirdi.

ölüm korkusu olan bir tür olduğumuz için tanrılar icat ettik ve onlara inandık. inanmadan yaşayamıyoruz...

hırs,intikam,kin