insanı olgunlaştıran ama hayattan koparan şeyler

yokluğu dayanılmaz olana dayanmaya çalışmak.
bir mum gibi yavaş yavaş eriyip yok olmakla eş değer.

sevip, değer verdiklerini kaybetmek. anne, baba gibi.

ölümü düşünmek.

zamanı geldiğinde kendini eskiden olduğun daha eğlenceli, daha hafif, yüksüz kişiden farklı olarak, belki tam tersi şekilde bulmak, ve bu bulduğun şeyin aslında öteden beri böyle olduğunu ama senin ancak şimdi anladığını fark etmek.

odada tek başınıza otururken dünyadaki, evrendeki ve hayattaki varlığınızı sorgulamak. evet, yalnızsın.

olmayı çok istediğin yerde fazlalık olduğunun farkına varmak.

zaman.

aldatılmak.

kabullenilmesi zordur, insanı içten içe paramparça eder. yıkacak noktaya gelir. iradesine sahip çıkamayan yenilir, mücadele eden daha olgun, daha güçlü kalkar. ama birçok şeyden kopuk, yeni arayış ve uğraşlardan çekinerek yaşar.

bir ortamda konuşulan her konuya dahil olmamak. her konu için görüş belirtme ihtiyacı duymamak. bazen dinlemeyi anlatmaktan değerli bulmak.
bu davranış, inceliği fark edilmediği için kişiyi ilgisizmiş gibi gösteriyor. dolayısıyla ortamdan, hayattan koparıyor.

zaman insanları değil armutları olgunlaştırır.
peyami safa

sevdiklerini kaybetmek

sevgi görmemek.

mahpusluk..

sevilmemek.

yaşamak başlı başına bu sorunun cevabı zaten...doğduğumuz gün ölmeye başlıyoruz :) yine de çok da şey yapmamak ***memek lazım...

harcanmış hayaller

pandemi döneminde yakın çevremizdeki insanlar çok kısa süre içinde hastalanıp hayata veda etti.

onların dün sağlıklı, genç, neşeli, hayat dolu bir insan olarak bir kaç gün gibi kısa bir süre içinde bu dünyadan göçmenleri insana kendi ölümünü düşündürdü.

salgın nedeniyle insanlar cenaze töreni yapamadan sevdiklerine kendi yollarıyla veda bile edemeden onlardan ayrıldı.

salgın geçti gitti dedik çok geçmedi deprem oldu. deprem anında vefat eden insanlar olduğunda bunu kabul etmek görece daha kolay olabilirken ilk anda vefat etmeyen ve gerek soğuk gerek açlık sususuzluk veya açık yaraları sonucu kan kaybından yavaş yavaş ölen insanlar yine ölümü kendi ölümümüzü düşündürdü.

eskiden yaşlılar için uykuda acısız öldü ölümü kolay oldu denirdi ama uykuda ölmek de zor artık.

ben dahil hepimiz delirmek istemediğimiz için bu tip olayları unutmayı seçiyoruz ama yaşadığımız şeyler gördüğümüz görüntüler beynimizde depolanıyor.

olgunlaşmak ne demek bilmiyorum ama depolanan bu verirler bizi bir şekilde etkiliyor.