insanın en büyük korkusunun sonsuza kadar yok olmak olması

ben çocukken bazı çeşmeler görürdüm üzerinde filanca kişinin hayrına yaptırılmıştır şeklinde ibare görürdüm bir sokak ve o sokağın bir insan ismi olduğunu veya bir köprünün veya bir caminin veya bir sokak cadde alışveriş merkezinin ve bir anlam veremezdim sonradan okudukça ve geliştikçe insanın on binlerce yıldan bu tarafa en büyük arzusunun kendi isminin unutulmasını engellemek olduğunu fark ettim, antik dönemde bir adam kral olduğu andan itibaren bir kayanın üzerine kendi resmini ve kendi adını yazdırıyor varsa para bastırıp üzerine kendi resmini kendi ismini yazdırıyor kendine ait bir mühür taşıyor kendi heykelini yaptırmaya çalışıyor kendini anlatan bir dikilitaş diktiriyor kendisi için gösterişli mezarlar yaptırıyor bu mezarlara o mezarda kimin yaptığını anlatan kitabeler koyduruyor bunun bir tek sebebi var insan en çok sonsuza kadar unutulup gitmekten ve yok olmaktan korkuyor bu korkuyu yenmesini sağlayabilecek iki şey var ya kendi adını diğer insanların hatırlaması için bir yerlere yazdırmak birtakım başarılar imza atmak ya da bu dünya labirentinden tek çıkış kapısı olarak gözüken inanca sarılmak bu hayatın ötesinde başka bir hayat olduğunu ve öldükten sonra sonsuza kadar bir hiç olup yok olup gitmeyeceğini orada başka bir hayata açılan bir kapıdan geçip yoluna devam edeceğine inanmak

sonsuza kadar kendi içinde çelişiyor gibi geldi birden. üstelik hiç farkına varmadan kimbilir kaç kez kullanmışımdır bu vakite kadar.
benim en büyük korkularımdan biri sonsuz bir varoluşa mahkum olmak. yok olmak iyidir.