covid korkusunun bitmesiyle kişisel alanın sıfıra inmesi

milletin tekrar insanın kıçının dibine girmeye başlaması durumudur.

pandemi sürecinde hoşuma giden nadir şeylerden biri, korku belasına iyi kötü kişisel bir alan sahibi olmama müsaade edilmeseydi. insanlar dibime dibime girmiyor, neredeyse avrupa standartlarında bir mesafede konuşabiliyorduk. ne zaman ki maskeler kalktı kafalar rahatladı, yine milletin nefesini ensemde yüzümde hissetmeye başladım. asansöre binersin karşındaki derin nefes verip hohlar, yemek sırası ortalama 20 cm mesafe ile ilerler, yolda yürürken ha keza. sarılıp yatalım oldu olacak, samimi milletiz ya!

covid sonrası travma zor geçer, insanlar ne zaman eski haline döner diye konuşurken yine tanımadığımız tiplerle sarmaş dolaş olduk hadi bakalım...

şöyle bir virüs çıksın, kimseyi öldürmesin ama. bu önemli. sadece gereksiz temasta bulunanlar midesini bozsun, cırcır olsun, üç gün yataklarda yatsın. bir daha yapmazlar.

sevişme dışında hiç hoşlanmam bundan.

ulan bu kovid o açıdan iyiydi ya. millet öndekinin ensesine girince sıranın daha hızlı ilerlemediğini, 6 kişilik asansöre 9. girmenin hayvan nakliyesinde bile hayvanlık olduğunu öğrenmişti.

ağız kokusu da çekmiyorduk.

son bir kaç gündür toplu taşımada milletin ağzının ağzımla bir "muah" mesafesinde olmasıyla katıldığım önerme.

oturuyorum, geliyor şahıs ağzıma kadar giriyor. ya arkadaşlar bir ben mi tiksiniyorum, ağzıma girmene gerek var mı? metrobüs gibi tıklım tıkış olunca anlarım da o yoğunlukta bir toplu taşıma da kullanmıyorum.

(bkz: kapanak şövalyeleri)

kötü bir durum. çözüm adına hala covid hassasiyetiniz varmış gibi davranabilirsiniz diyeceğim ama onun için de yaşlı olmak lazım. öteki türlü yemezler. yalnız ben hala başkalarının covid korkusu vardır düşüncesiyle onlara karşı mesafeyi koruyorum fakat bu dışarıya benim garipliğim olarak yansıyor maalesef.