insanın kendisiyle yüzleşmesi

“insan, kendisiyle karşılaşmadıkça, kendisine yönelmedikçe, kendini pek iyi hissetmez; ruhsal sıkıntılarla yüz yüze gelmedikçe, kendi yüzeyinde kalır; kendisiyle çarpıştığı anda, darbeden hemen sonra, huzur verici yararlı bir izlenim edinir” diyor ‘insan ruhuna yöneliş’ kitabında carl gustav jung.

başkalarında yaşamak insanın kendinde olmamak için bulduğu modern bir çare... hep başkalarına bakmak, onların hayatına ilişik olmak, onların konuştuklarında oyalanmak, onların gündemiyle yaşamak, onlarda bir karşılık bulmaya çalışmak... kendimize, kendimizden uzakta bir hayat kurabilmek için ne çok şey yapıyor, ne çok çabalıyoruz. kargaşanın içinde yara almamak, sağlam kalabilmek için yapıyoruz bütün bunları belki de. öyle olmuyor ama; daha kırılgan yapıyor böyle şeyler bizi. yarayı nereden aldığımızı bilemediğimiz için durduramıyoruz bu derin, kangrene dönüşmesi muhtemel kanamayı.

kendi çirkinliklerini de gormektir. igrencliklerini de zaaflarini da ihtiyaclarini da. kendine karsi durust olmaktir ve acılıdır. profesyonel terapi destegi alacak imkaniniz yoksa kendinizle yuzlesme konusunu bir sureligine erteleyin derim. icgoru edinmek veya travmalarini bulmak her zaman mutluluk getirmiyor. isin sonunda bir terapistle gorusmeniz gerekebilir.

pek becerilemeyecek iştir. şimdi şahsen benim ağzım durmaz dilim sivridir. kalkar yüzüme yüzüme konuşurum ağırıma gider sonra durup dururken kavga çıkmasın kendimle.

insanın kendiyle yüzleşmesi ne kadar zordur tanrım, gerçekler yüzüne tokat gibi çarpar. öyle sert bir vuruştur ki bu , sersemletir insanı. bazen bayılırsin ve hiç bir şey hatırlamazsin, işte yine bir kaçış tır bu. ama eğer hala ayaktaysan tüm o sert tokat karşısında,işte o zaman başkan hiç bir şey seni yıkamaz.