insanın şiddete meyilli olması

en hümanist insanda bile olan durumdur. psikolojik ismini hatırlarsam başlık açarım.
şöileki bir bebeğe şaklabanlık yapmak için kendinizi tokatlasanız bebeğin güldüğünü ve bundan zevk aldığını görürsünüz*. o yüzdendir ki bir kişinin şiddete meyilli olması sadece şiddet uygulamasıyla anlaşılamaz.
geçmişte gladyatör dövüşleri şimdi ise boks türevi sporlarda ne kadar kan görürsek o kadar izlemekten keyif alırız. bir arkadaşınız yere düşse her ne kadar yardım etmek için çabalasanız bile onun bu talihsizliğine önce gülersiniz.
aynı zamanda ayağınızı, elinizi, kolunuzu bir yere çarptığında tatlı bir acı hissedersiniz. önce yüzünüz ekşir sonra tebessüm edersiniz.
işte insanoğlu böyledir.

eğer aileniz de çevreniz de şiddete meyilli ise siz bunu sorun olarak görmeyebiliyorsunuz fakat bu bir sorun hem de büyük bir sorun.
belli bir seviyeden ya da belli bir eşikten sonra herkes şiddete meyledebilir ama olur olmaz şeylerde öfke nöbetleri geçirip şiddete başvurmak pek de normal değildir.
ben büyürken çevremde hiç kız çocuğu yoktu. ben hep abilerimle vakit geçirdim, erkek çocuğu gibi büyüdüm ve şiddete de çok meyilliydim. fakat 20li yaşların başında bundan rahatsız olmaya başladım ve şiddete meyilli ve bundan zevk alan tarafımı başka şeylere yönlendirdim, öfke kontrolü işini biraz biraz hallettim; üzerime sekinet indi adeta ^^

şiddetten uzak duralım, kendimizi fiziksel ya da psikolojik şiddete karşı korumayı öğrenelim

edit: şiddete meylim hiç geçmedi sadece bunu kontrol etmeyi öğrendim