insanları sevmemeye başlamak

her zaman sevgi dolu, insanları seven birisi oldum. ama son zamanlar da insanların yüzünü görmek bile isteyemiyorum. sebebini de açıkçası tam olarak anlayamıyorum. insanları sevememek bir yana insanlardan artık korkuyorum. haberler, dehşetler, cinayetler vs gibi birçok şey beni insanlardan soğutuyor. keşke eskisi gibi insan canlısı olsaydım.

insanların takındıkları sahte tavırlar, popülarite özentiliği ve söyledikleri yalanlar sonucu insanları sevmekten vazgeçme durumu.

son zamanlarda benim de sık sık yaşadığım bir durum olmakla birlikte, yine de karşılaştığım her insana nötr bir şekilde yaklaşıp ona yaptığı hareketlere göre karar veririm. elbette her insana saygı duyulması gerektiğini de aklımdan çıkarmıyorum.

yaşla alakalı galiba. beni tanısanız, en azından iki sene önce falan tanısanız hiç derdi sıkıntısı yok zannederdiniz, ki yine öyleyim. ama insanlar sizi güleryüzlü, anlayışlı vs. görünce sizden igreniyorlar. ve sizi mutsuz görmek onları mutlu ediyor. mükemmel bir hayatım yok ve olmayacak da ama az insan çok huzur felsefesine yelken açmama ramak kaldı.

uzun süredir üzerine düşünüyorum. sevgi, kime yönelik olursa olsun tam olarak anlamlandıramadığım bir kavram.
henüz ebeveyn konumunda evlat sevgisini veya karşılıklı bir sevgi varlığında beni seven kişiyi sevmeyi denemek nasip olmadı. olur mu kısmı benim işin değil, sorgulamıyorum.
hayattaki akrabalarım dahil* kimseye karşı sevgi olarak adlandırabileceğim bir bağ hissetmiyorum. bu bağ, muhabbet ne zaman kayboldu bilmiyorum. bir parça köksüz bile hissediyorum hatta, sanki bir tiyatro oyunuymuş da şakacıktan akrabam, şakacıktan arkadaşımmış... ee böyle hissedince de emeğe bir saygı ve sahte diyemeyeceğim ama göstermelik ve içi boş bir sevgiden başka bir şey hissetmek de kaçınılmaz oluyor.
üzülüyorum bir yandan, herkes birbirini ''çok seviyor'' çünkü. o kişilere karşı mahcup hissediyorum, o sevginin bende ne karşılığı var ne de beni inandırabiliyorlar.
ben kendimi de öyle çok sevmiyorum aslında. yani beğenmemek gibi değil, öyle özel bir bağım yok varlığımla. öyle böyle bir yaşa geldim*, bir yerlerden mezun oldum, şu an mesleğimi yapamıyor olsam da bir mesleğim var* ve geldiğim nokta bu yani. kendim dahil sevgi bağıyla gönlümde yer alan birilerini bulmakta zorlanıyorum.
ben bu hayatta sevginin herhangi bir türünün varlığına dair olan inancımı kaybettim ela.
sevda - annem gibi (haksızlığı da koydum bavula)

biraz geç kalmışsın sanki. yani bana öyle geldi.

yeterince tanımaya başladığınızı gösterir.

hickimsenin olduğu gibi görünmedigini yada göründüğü gibi olmadığını anladığımda sevmek içinde bir sebebimin olmadığına karar verdim....

insanları tanıyıpta seveni görülmedi zaten. yarattığımız illüzyonu seviyoruz aslında. o kişiyi kalıplara sokuyoruz, istediğimiz gibi çıkmadığında da hayal kırıklığı yaşıyoruz. velhasıl-ı kelam aynayı önce kendine çevirmeli insan. neyi sevmiyorum, neden sevmiyorum, ne zaman sevmemeye başladım? belki de kendi yansımanı görüyorsundur insanlarda....

insanların gerçek yüzünü, ikiyüzlülüklerini gördükten sonra başlayan süreçtir, ucu bucağı gelmez.

insanları ve hayatı tanımaya başladığında kendiliğinden gerçekleşen eylem.

yeni başlamadım. oldum olası sevmezdim. ne kadar isabetli bir karar verdiğimi her gün bir kez daha ispatlayan birileri çıkıyor.

yalnızlığın tadına vardıktan sonra ve bir evcil hayvana sahip olduktan sonra hissettiğin duygudur. sahte ilişkilere tahammülün kalmadığını anladığında gelen bir dönüm noktası da denilebilir.
ilk başlarda çok arkadaşım, çok çevrem var diye övündüğün durum bir zaman sonra sana samimiyetsiz gelir. hatta insanlar kelimesi bile ürkütücü gelir. kalabalık gördüğünde kaçmaya başlarsın. senin yanında maske kullanmayan, daha gerçekçi ilişkilerine yönelirsin. çünkü yalnız kalmayı tercih ettiğin anlarda o kişi seni yargılamaz, eleştirmez ve nedenini irdelemez. kendini daha iyi hissetmeni sağlar.

herkesin menfaate dayalı ilişkiler kurduğunu da düşünürsek insan sevmememiz normal. bu yüzden hayatında bulunan bir kaç insan dışında geri kalanı önemsiz gelmeye başlıyor. herkesi memnun etmek zorunda kalmamak, çoğunluğun eleştirel bakışlarına tahammül etmek zorunda kalmamak gibi büyük avantajlar sağlıyor.
hangi yönden bakılırsa bakılsın insan psikolojisine de iyi gelen bir durumdur. daha gerçekçi hisleri yansıtır. günümüzde sosyal medya aracılığı ile zaten ister istemez bir çok insan görüyoruz. insanın kendini fark edebilmesi, kendi kimliğini bulabilmesi için gereklidir.
günümüz şartlarında tahammül seviyemizin iyice tükendiğini ve insanların gerçeklikten uzak, yapmacık tavırlarınızdan göz önünde bulundurursak diğer bütün hislerden daha gerçekçi bir histir.

hiç sevmemeyi düşünmedim. demek ki hepimiz darbeler yemişsiniz insanlardan, sizi üzmüşler de beni pamuklara sarıp sarmalamışlar. mutlu etmek için ellerinden geleni yapmışlar.
hiç derdim olmamış, hiç üzülmemişim, sevip sevilmediğim olmamış mesela.
bu yüzden hiç insanları sevmemeyi düşünmemişim.
iyi insanlar.
kötü insanlar.
yok polyanna değilim. ama olmuyor işte o sevmeme duygusu içime giremiyor. inanın ben de çok üzülüyorum. mesela birini tanısam da, az sevsem, az iyi davransam, az gülsem yüzüne.
yok olmuyor.
ironi yapmıyorum bakın insan sevmemek büyük yetenek ve hepinize gıpta iyi bakıyorum.

ha siz daha yeni mi başladınız ?

günaydın sjsj

insanlık sevilmeli*, içinde bulunulan topluma katkı sağlamak amacı güdülmeli elbette. ama birey bazında karşıdaki kişi iyi tartılmalı. karşınızdaki insanı henüz tanımadan güvenmek ya da sevmek mantıksız olur, ama bütün insanlar berbat kafasına girmek de sizi çok yorabilir. insan yaş aldıkça bu ayrımı daha iyi anlıyor, dengeyi daha iyi kuruyor gibi hissediyorum.
kısacası, insanlığı yaratıcı için sevin*, bireyleri dikkatli tartın.

umarım hiç başlamam.

gerçekten çok güzel kazıklar, madikler, pandikler yedim * ama cidden hep sevdim insanlari ve hep en saf halimle sevdim.

yemin ediyorum tanisaniz uzun hikaye filmindeki gibi mottoya sahibim "tanımıyorum ama iyi insandır"

sizi de seviyorum fakat ben tek siz hepiniz.
sen haric kurye ile el fotosi gonderen kadin.

azını çok severdim. çoğunu hiç sevmezdim. birini de hem sonradan olmasına rağmen çok sevdiğim az kısımdaki ayrı kümeye koydum. artık sevdiklerim bana yeter deyip direkt sevmiyorum xd.

evet eskiden akp'lileri de diğer insanlar gibi sever onların da fikirlerine saygı duyardım ancak son zamanlarda akp'ye oy veren %30'luk kesimin sonucunda malum şahsın sebep olduğu ekonomik sıkıntılar yüzünden yaşadığım tatsız olaylar sonrası artık akp'lileri sevmiyor, fikirlerine de saygı duymuyorum; evet.

ben bu sevmeme özelliğine kendiliğinden sahiptim. sonra bir şey oldu sevmeye başladım. herkes insanlardan uzaklaşıp yalnızlaşmaya başladığında ben daha çok sevdim insanları. her gün biriyle tanışabilir, her gün farklı bir kadına asılabilecek potansiyeli kendimde görüyorum artık.

eskiden insanlar beni severlerdi, yanımda olmak sohbet etmek için girişimlerde bulunurlardı da ben oralı olmaz, canımı sıktıkları için onlara kızardım. şimdi ise ben onlara yaltaklanıyor iki kelam etmeye çabalıyorum. bilmiyorum belki de benim özelliğim her durumda ters biri olabilmektir.

sözlükte iki gündür yazar katli vardı. linççileri sevmiyorum. belki de ben de varım içinde.