meyveg yazar profili

ilkokuldayken o kadar çok kan kardeşim olmuştu ki kimseden hoşlanamıyodum dhfgkjjkkjhjk

4 kiloluk bir yiğido kjhghjkl

çok yorulup, insansız kalmak istememiz en büyük hakkımız bence. tabi saygı duyan olursa..

allah der ki kimi benden çok seversen onu senden alırım
ve ekler: "onsuz yaşayamam" deme, seni onsuz da yaşatırım
ve mevsim geçer, gölge veren ağaçların dalları kurur, sabır taşar
canından saydığın yar bile bir gün el olur, aklın şaşar
dostun düşmana dönüşür, düşman kalkar dost olur, öyle garip bir dünya
olmaz dediğin ne varsa hepsi olur
düşmem dersin düşersin, şaşmam dersin şaşarsın
en garibi de budur ya öldüm der durur, yine de yaşarsın

çok tatlı, bilgili ve çok da sevecen bir insandır. * adlı kitabı bulunmaktadır ve yaratıcı yazmakla ilgili eğitimler vermektedir.

satırlar bile dayanamadı cümlelerime. her biri teker teker intihar etti. ben dayanamazdım suskunluğuma cümleler nasıl dayansın? suspus olmuş kalmış cümleler. konuşamaz, hiç bir anlam içermez. ne yalnızlığı ne öfkeyi ne de aşkı. hiç bir ifade etmeyen kelimelerde boğuldum. tek bir can kurtaran bile yardımıma koşmadı. hırçın dalgalar alıp götürdü uzaklara. o kadar uzaklara aldı gitti ki ben dahi bulamadım. uzakta olsalar da hep acısını hissettim. o kadar fazlaydı ki acısı yürek sızıntısından nefes alamadım. böyle ciğerleriniz tıkanır nefes alamazsınız ya benim de cümlelerim tıkandı nefes alamadım. aradım taradım konuşamadığım her kelimeyi. bir parça bile kalmamıştı yerinde. hepsi mi bıkmış benim suskunluğumdan anlayamadım. anlamazdım zaten. hep kendimi avutur, kandırırdım bi şekilde. konuşuruz derdim, elbet bir gün. suskunluğumu, kelimelerimin intiharını konuşuruz.

rüya, hayal, düş anlamına gelen arapça kökenli kelimedir.

insanlarla paylasmak yerine yazmak her zaman daha iyidir. insanlar sizin söylediklerinizi küçümser, ciddiye almaz. ama defterler öyle değildir. her söylediğinizi içlerinde büyük bir sır gibi saklarlar. defter ve kalem bile insanlardan daha karakterlidir.

bir varmışım, bir yokmuşum. acı çekerek ölmek için doğmuşum

hep bir yerlere geç kalma korkum olmuştur. ama sonraları fark ettim ki bir yerlere yetismeye çalışırken hayata hiçbir zaman yetişememişim.

yıllardır yazıp kimseyle paylaşmıyorum. galiba öldükten sonra benden kalabilecek tek şey

dert anlatın. kimse kendinden başkasının derdini dinleme isteği duymuyor. bunu pek beceremedim genel olarak herkesin derdini dinleyen saftiriğim. ama zamanla başkalarının derdini dinlemekten boğulduğumu hissediyorum. bir başkasına kendi derdimi anlatmaktan da çoğu zaman kaçınıyorum. ama biliyorum anlatacak olsaydım, etrafımda kimse kalmazdı.

hayat bizi yalancı çıkarana dek, bulduğumuz cevapları doğru sanırdık..

lisedeyken ve hüzünlü bir kız iken, hüzünlü kızları çizmeyi severdim.

her zaman sevgi dolu, insanları seven birisi oldum. ama son zamanlar da insanların yüzünü görmek bile isteyemiyorum. sebebini de açıkçası tam olarak anlayamıyorum. insanları sevememek bir yana insanlardan artık korkuyorum. haberler, dehşetler, cinayetler vs gibi birçok şey beni insanlardan soğutuyor. keşke eskisi gibi insan canlısı olsaydım.

anne kafamda bit var kitabını okuduktan sonra kendisini olan bakışımı değiştiren insan.

hayatımda ki insanlar yeterince yorduğu için yeni birisiyle tanışmak öyle zor ve yorucu ki..

boğuluyorum, yaşama sevincimle, yaşamak istemeyişimle. ikisi de öyle ağır basıyor ki herhangi birisini gerçekleştirebilecek cesaretim yok. hayat amansız ve güzel. yoruluyorum ve telaşlarımın içinde kayboluyorum. her şeyi yapmak isterken hiçbir şeyi yapamıyorum. mutlu olamama hastasıyım. mutlu olmam için birçok neden varken nankörlük yapıyorum.

kimi zaman göze batıp kimi zaman da asla görülemez. günlerce düşünürsün, günlerce aklına gelmez. öyle garip bir çizgidir.