insanların eleştirdiği insanlara dönüşmesi

sanırım eleştiri getirirken, bilinç altımızda o insanın yaptıklarını yaşıyoruz. eğer, eleştiri olayını fazla tekrar edersek, bunu tekrar tekrar yaşamak gibi bir alışkanlık ile bir anda o düşünceler gerçeğe dönüşüyor.

bazen de eleştirilen şeyin kötü olduğunu bilmemize rağmen bilinç altındaki bir intikam duygusunun açığa çıkması veya tamamen söz konusu kötü davranışı, biz de bu hatayı yapan kişi gibi sözde ayrıcalıklıymış hissine kapılıp boş vererek yapıyoruz.

sonuç olarak, kendimizi bir anda eleştirdiğiniz insana veya şeye dönüşmüş olarak buluyoruz.

bunun farkında olmak ve buna göre kendi kişiliğimizi kaybetmemek, bizde eleştirdiğimiz şeye dönüşmemek bilincini geliştirebilir.

burada bence anlaşılması gereken konu eleştirmeden önce ön yargılı davranmamak. birisinin ne savaşlar verdiğini, aklından neleri geçirdiğini, yaşamının zorluğunu veya kolaylığını hepsini topyekun ele alıp yorumlamak. bunu kavradığımız noktada eleştirimizi de ona göre yapar ve eleştirdiğimiz insana dönüşmemek noktasında daha temkinli ilerlemiş oluruz.

empati yapamamaktan kaynaklanan durumdur. bir empati yapsak hepsi geçecek aslında. *

eleştirinin içerisinde ufak da bir kıskançlık varsa, mutlak doğru olan başlıktır.

eleştirdiğin o insan içindedir de fark etmemişsindir.
seni büyütmüştür,
bi güzel nefret etmişsindir ondan.
etrafına bakmaktan içine bakamamışsındır.
ben onun gibi onlar gibi olmayacağım asla demişsindir.
korkma korkma değişebilirsin, hele bi kendini eleştir...

t: kurtulunabilecek bir paradoks.

yaptığı eleştiriyi sadece diline dökmüş, özünde onu anlamlandırmamış insanın yapacağı iştir. büyük ihtimalle bu insan eylemlerinin altında yatan sebepleri de sorgulamıyordur, sadece konuşmak için konuşan birisi olduğu dikkatli incelenirse fark edilir.

olmaktan korktuğum insana dönüşmektir benim için sonu da bihter gibi olur

biri. anlatır durur, eleştirir ona buna laf eder. ve bir bakarsın ertesi gün yahut önceden o hareketi yapmış. yahu kendin farkında mı değilsin yoksa bilerek mi yapıyorsun bilmiyorum.

en çok da anneye kızıp, ona dönüşmektir asıl olan. temizliğini, titizliğini, düzenini eleştire eleştire bir bakarsın ondan fazlası bile olmuşsun yaş aldıkça.

en tehlikeli olandir. ayrica büyükte konusmamak gerek.

yargılamanın ve büyük büyük konuşmanın ne kadar anlamsız ve geçersiz olduğunu anlamış insan çeşidinin yaşadığı durumdur diyecektim ama çoğunluğu başına gelse bile anlayamaz bu durumu , o yüzden sövmekten vazgeçtim *

tam olarak neyi eleştirip ona dönüşmüştür merak ettim