insanların yalnız kalmasının gerçek sebepleri

ilk çağlardan bu yana, insanlar her zaman topluluklar haline hayatlarına devam etmişlerdir.

bu noktada, davranış biçimi olarak sürü hayvanlarına benzetilebilirler.

aynı hayatta kalma iç güdüsü gibi, üreme güdüsü de insan beyninin temellerinde işlenmiştir.

zaten bu güdülerdir bizleri birbirimize çeken ve toplum yaşamını optimal kılan.

fakat yalnız kalmak insanın doğasına aykırı bir davranıştır, çünkü bu temel güdülerin uygulanmasına ters düşer.

bir insan, diğer insanlardan bunaldığı, nefret ettiği, bıktığı, iğrendiği veya doyduğu için uzaklaşabilir.

bir insan yalnızlıkta huzur bulduğu için diğer insanlardan uzaklaşabilir.

bir insan kendinden nefret ettiği ve kendini hiç bir şeye layık görmediği için toplumdan uzaklaşabilir.

bir insan diğerleri ile uyum haline yaşayamadığı için uzaklaşabilir.

fakat gerçek şudur ki, bir insan yalnız ise eğer bu tamamen kendi isteğindendir. kendi eylemlerinin sonucudur.

kimse isteği dışında yalnız kalmaz.

belki de sadece yalnızlığı sevmektir.

insanları hayatın boşluğunun ve tekdüzeliğinin yarattığı toplum gereksinimi bir araya getirir; fakat insanların sahip olduğu nahoş ve tiksinti verici özellikler onları bir kez daha birbirinden ayırır.

belki de etrafında ona saygı duyan, onu seven, önemseyen insanlar yoktur. kendine olan saygısını kaybetmemek için de yalnız kalır bir insan.

yediği kazıklardan, hayal kırıklıklarından dolayı artık sosyal bir canlı olmak istememesidir, kimseyle uğraşmak istememesidir. haklıdır da...

genelde şehir hayatı yaşayan insanlar kalabalıktan çok yoruldum, insan görmek istemiyorum, herkesin yüzü asık gibi söylemlerde bulunur. bu aslında klasik şikayetlerinin bir devamıdır. ancak bu insanlar (çoğu diğer insan) gerçekten yalnız kaldıklarında bunun bambaşka bir şey olduğunu görürler. yalnız kalmak insanlardan uzaklaşmaktan ziyade kendimizle yakınlaşmamızdır. kendimizle düşüncelerimizle yakınlaşıp dans ederiz adeta. yalnız kalmak bir başka diyişle dışarıdaki sesleri duymayıp içtekini dinlemektir. yani çok kalabalık bir cafede de yalnız kalabilirsiniz. çünkü o sırada çevrenizdekiler sizin için birer iletişim noktası değil birer izlence olur. çok keyifli bir durumdur yalnız kalmak; acelesiz, çıkarsız, doğal, gelişmeye açık bir olgudur. bu tada varan insanlar yalnızlığı severler, alışırlar. ki alışmak birçok seçim için büyük bir sebeptir.

kimsenin kimsenin gözüne uzun süre bakmaya bile tahammülü kalmadı artık, kimse kozasına bir diğerini almak, yaşamını kökünden değiştirecek olan yalnızlığını bozmak istemiyor. aslında oblomovluk devreye giriyor gönül işlerinde. herkes mutlu olmak istiyor ama kimsenin bunun için çabalayacak gücü yok, zamanın ne vereceğini bekliyor herkes. beklemek yalnızlaştırıyor...

kimsenin kimseye tahammülü kalmadı çünkü.
dert yandığımız şey hayatın gidişatı mı yoksa insanlar mı bende bilmiyorum.
bu umrumda olmadığı için yalnızım ben mesela.

samimiyetsizliğe gelemiyorum canım ya.

yine insanlar... ah şu insanlar...

bir artı bir evim olsun, kitaplarım olsun, karnım doysun, faturalarımı ödeyeyim, başka ne isterim.

lüzumu yok insanların.

insanlar kendilerine bile tahammül edemezken bir de başkasına tahammül seviyesini düşünsenize.

kibir

unutmayın ki üç kuruşluk insana beş kuruşluk değer verdiğinizde, fed faiz artırımına giderse, globalde hammadde arzı durursa, salgın hastalıklar turist akışını durdurursa, savaşlar tahıl ve enerji sevkiyatını baltalarsa, seçimi de akp kazanırsa boku yersiniz.

asla ederinden fazla değer vermeyin.

tahammülsüzlük. sevmediğim kimseye tahammül edemiyorum. kimseyi de sevmiyorum. o yüzden no tahammül no cry.

başkasına ihtiyaçları yoktur. biriyle iletişime geçmem için ortada bir sebep olması lazım. evlilik düşünmüyorum zaten boşuna birine umut veremem.

doğru yolu sonunda bulmuş olmalarıdır.

(bkz: tercih etmesi)

herkesin birbirinin ayağını kaydırmaya çalışması.

birikim.
tecrübe, yenilen kazıkların toplamının kibar adı ise,tek kalmak bir tercihtir. güvenmemek lazım.

modern toplumun bir götürüsü olarak yalnızlığı iliklerimize kadar hissedeceğiz. insanlar olsa bile yanımızda samimiyet unsuru hep aklımızın bir köşesinde duracak, biz yine yalnızlık ile yüzleşeceğiz. zamanla bu durumun maruz kalınandan tercih edilene doğru evrimleşmesini görecek, yine de ufak hüzünler içerisinde tek başımıza vakit geçirip gideceğiz. oturup buna mı üzüleceğiz? bilmiyorum henüz o kadar yalnızlaşmadım, göreceğiz, göreceğiz.