ışıklarla oynamayın

toplumcu gerçekçi şiirinin önemli isimlerinden hasan hüseyin korkmazgil imzalı eser;

pdf baskısı 176 sayfa olan bu kitap 1982 yılında yayınlanmıştır.

hasan hüseyin korkmazgil okumaya devam ediyorum ama okuyacak kitabı kalmaz diye çok sık okumuyorum.

şimdi ise kitap hakkında biraz konuşalım;

şiirler hakkında kişisel fikrimi belirtmeden önce okurken dikkatimi çeken bir şeyden bahsetmek isterim o da şu ki, okuduğum hiçbir toplumcu gerçekçi türk şair ölümden korkmuyordu, şiirlerinde de ölüme meydan okuyan, pabuç bırakmayan, öleceğinin farkında ama kendi ölümüne ağlamayan, ancak sevdiklerinin ölümüne gözyaşı döken bir taraftaydılar.

keza hasan hüseyin korkmazgil'de benim için öyle, onun okuduğum bütün kitaplarında böyle olduğunu görüyorum.

konuyu dağıtmamak adına daha nesnel bir şeyler yazmam gerektiğinin farkındayım ama bir okur olarak yapıta yeni bir anlam kazandıramam, anlamını bozamam ama kendi perspektifimden hudutsuzca bakabilirim.

biraz da şiirleri hakkında konuşmakta fayda var.

şiirleri iyi buldum ama çok sarsıcı bulmadım,
belki bireysellikten uzak bulduğum içindir.
aşmış ve artık sanki gönül gözüyle gören bir insanın yazdığı şiirlerdi bana kalırsa.

hasan hüseyin korkmazgil kendini tekrar ediyor mu bilemem ama sanki hep aynı şiiri yazıyormuş gibi geliyor, bu kast ettiğim şiirde ilham veya üretim eksikliğinden kaynaklanan bir durum değil, sanki hep aynı davanın peşinde, sanki hep en iyi bildiği şarkıyı söylüyor, sanki tek bir şiiri var ve o da bütün kitaplarına bölüştürülmüş, serpiştirilmiş, aslında sanki tek bir şiir var.

iyi bulduğum bazı dizeleri bırakıp burada bitiriyorum.