ışıklı ayakkabı

bir dönem çocukların eğlencesi olmuş, bastıkça topuğundan ışık çıkaran ayakkabı.

benim hiç olmadı ya çocukken. çok özenirdim bu ayakkabıyı giyen arkadaşlarıma. büyüyünce, param olunca alcam derdim... almadım tabi. kızıma alırım.

küçükken de manasız gelirdi hala manasız gelir bu ayakkabılar bana.

samanyolu filmlerindeki duygu sömürüsü aletiydi. çocuğun ayakkabılar normaldir, ve babasıyla yoldan geçerken bir ayakkabı görür. ayakkabı ne hikmetse ışıklıdır! ve çocuk küçük emrah'a bağlar.."babaa, benim de ışıklı ayakkabım olmasın mı?" baba ne der? olmasın yavrum, olmasın....

film 2 saat.....

2 saatin sonunda o çocuk o lanet ışıklı ayakkabılara kavuşur ve biz artık rahatça zıbarabiliriz......

cırtcırtlarını da çapraz yapıştırıp tarzımızı ortaya koyduk tabi zamanında. biz de boş adam değiliz.

küçükken herkes alıp giyiniyordu tabi ben hariç...

bütün çocukların ayağında bu ayakkabıdan olsa keşke. bu arada utanmasam alıp giyeceğim fakat şimdi biri laf atar, ayakkabının tekini çıkarır kafasına fırlatırım. bundan dolayı gerek yok. kalsın.

harikulade bir icat.

kucukken bundanim vardi. asiktim isikli ayakkabilarima. giyer gezerdim, bi' de bi' havaliydim ki sorma.

ilkokula gidiyordum. o zaman oglenciydim ben. okuldan bi' cikiyorduk hava kararmis. bizim ev de yakin okula. yuruyerek gidiyoruz mahalledekilerle. veee en onemlisi benim isikli ayakkabilarim var. ben onde millet arkamda yuruyordu. kendimi liderligin doruklarinda hissediyordum. sagim solum coluk cocuk kayniyor. ben eve gidiyorum onlar pesimde. ben eve vardim hala eve girmemi bekliyoorlar. havama bakar misin?? son olarak bi' icten gulusle el sallayarak veda ediyorum dostilerime.

aahhh beee...
hayatimda hissettigim en tamamlanmis en kusursuz gunlerdi. bi' daha da o kadar kusursuz hissettigim gunler olmadi. belki diyorum yine bi' isikli ayakkabim olursa o tamamlanmislik hissini yeniden hissedebilirim?

zor.