iyi arkadaş olunan birinden zamanla uzaklaşmak

hayatın götürülerinden biridir.

hepimizin çok sevdiği, güvendiği arkadaşları vardır veya olmuştur. hatta bazı arkadaşlıklar yılları bile devirir artık aile gibi olur.

fakat en nihayetinde aile bile farklı bireylerden oluşan bir topluluktur ve burada bile insanların yollarını ayırdığı görülür.

bu da öyledir işte. ister yılları eskitmiş olsun, ister yeni olsun, ister türlü türlü zorluklara beraber göğüs germiş olun, olmayınca olmuyor.

bazı huylarını alttan alıyorsunuz, elinizden geleni yapıyorsunuz ama tahammülün de limiti var. eğer sürekli götürüyorsa sizden, ister istemez uzaklaşıyorsunuz.

tabi güven de sarsıldı ise aradaki, o zaman zaten arkadaşlığın bir anlamı kalmıyor.

başta da yazdığım gibi, hayatın götürülerinden biri.

başlangıcı olan her şeyin mutlaka bir sonu da oluyor.

yılların sadece somut şeyleri değil soyut şeyleri de yıprattığının kanıtıdır.

zamanla kullanıldığınızı hissettiğinizde, sahte samimiyete tahammül edemediğinizde, yapılan yanlışlara rağmen şans verdiğinizde ve iyi niyetiniz defalarca suistimal edildiğinde yapılan eylem.

öncelikle hassas kalpler için yorucu bir süreçtir. gerçekten inanılmaz bir boşluk oluşur. kimisi agresifleşir, kimisi panik içinde bir sürü arkadaş edinir, kimisi sevgili bile yapar, kimisi akademik başarıya yönelir, kimisi üzgün günler geçirir. kimisi ise asla sallamaz. sallamayan insandan korkarım. sallamayan kişi kısa süredir arkadaş olunan biriyse “bize neler yapmaz?...”, uzun süredir arkadaş olunan biriyse “sen neymişsin be gamsız herif?...”dedirtir.

değer verdiğin biri olduğu için normalde gerçekleri göremezsin. sana ihtiyacı olmasa bile sen iyi gününde de kötü gününde de onun yanında olursun. ama zamanla hiçbir anında onu yanında görmeye görmemeye soğursun. dünya hassas kalpler için gerçekten cehennem!

iyi arkadaş evlenince de ortaya çıkabilen garip bir durum. tabii ki evlendi diye değil; bir şekilde karşılıklı iletişim kuramamaktan kaynaklı. eskiden her şeyden konuştuğun arkadaş birden sadece eşinden, çocuğundan, şundan bundan konuşmaya programlanıyor sanki. sırf bu yüzden bile evliliğe karşı olabilirim. arkadaşlık önemli, bana göre evlilikten bile önemli.

zaman içinde olabilecek bir durumdur. aynı ortamda aynı şartlarda değilseniz, aynı şeyleri paylaşmamaya başlar sonra da farkına bile varmadan uzaklaşırsınız.

insanın kendini güncellemesidir. takdiri ilahidir.

muhtemelen yüzünüzü görmüştür. insan duyduklarını unutur, görünce

en kötüsü de belki budur, bir de nedensiz ama yavaş yavaş gelen soğukluk, mesafe ne kadar istense de bir türlü dikiş tutmaz sonrasında.

insan stabil, statik bir varlık değil. haliyle değişirken karşı tarafla senkronize ilerleyemiyorsanız zamanla uzaklaşıyorsunuz. ama bunun en büyük sebebi de bence karşı tarafı olduğu gibi, yargılamaksızın kabul etmemek.

ben şahsen yüreğimi ellerine alıp falçatayla çizik atmışlar gibi hissediyorum nedense. gözümde hep bu canlanıyor birinin benden uzaklaştığını fark edince.
bir de ben mi uzaklaşmışım o mu uzaklaşmış... ona göre yazacaklarım değişir. ben kolay kolay uzaklaşmam çünkü. benden uzaklaşılıyorsa cidden psikolojim bozulur. sonra gelsin antidepresan gülümsemesi.

zamanın size getirdikleriyle olgunlaşmaya başlayabilirsiniz, bu sizi bir zamanlar çok yakın saydığınız insanlardan uzaklaştırabilir. bazen de bu olgunlaşma farkındalıklarla doludur, yakın saydığınız kişiye başka bir bakış açısından bakmaya başlarsınız ve bazı şeyler yavan gelmeye başlar. kötü hissedersiniz, içinize şüphe düşer ve daha da kötü hissetmeye başlarsınız. kötü bir arkadaşlığa tutunmanın son çırpınışlarını yaşarsınız, kendinizi suçlarsınız. "ya o öyle değilse ya benim hatalarım varsa o yüzden bu hale sürüklendiysem?" tarzı düşünceler sizi yer bitirir. ama böyle bir şüphenin tohumu içinize yerleşmişse, büyümesine çok fazla izin vermeden ondan kurtulun. kendi hislerinizi önemsememek gibi bir aptallığa düşmeyin. siz öyle hissediyorsanız, bu önemlidir ve ciddiye alınması gerekir. bu konuda harekete geçin, gerekirse arkadaşlığa son verin ama bu durumdan daha fazla zehirlenmeyin. kimsenin hayatınızı mahvetmesine izin vermeyin, bu siz olsanız bile.

siz olgunlaştıkça karşı taraf çocuklaşıyorsa bir yerden sonra kaldıramıyorsunuz maalesef.

arkadaşlık bitkiye benzer. siz sulamazsanız, gübresini besinini vermezseniz, havalar soğuyunca içeriye almazsanız solar gider. isterseniz beş isterseniz yirmi beş yıllık arkadaş olun değişikliklerini, değiştiğinizi anlamanız gerekir. ondan kolay iş değildir anlayacağınız arkadaş olmak.

bir de böyle sessizce, hiç nedensiz.

olgunlaştığınızı gösterir. insanların değişmesi kadar normal bir şey yoktur ve aynı kalması da olağan değildir. 20 yaşında güldüğünüz şeylere 25 yaşında gülemezsiniz. ya da 25 yaşındaki anılarınız 30 yaşındayken size saçma gelebilir. en basitinden artık zırvalık çekmek istemeyebilirsiniz.

her başlangıcın bir sonu vardır ya hani her arkadaşlıkta iyi yada kötü bir şekilde son buluyor.
yaş geçiyor ömür bitiyor. zaman geçiyor o insan değişiyor. her şey değişip dönüşüyor.hiçbir şey eski saflığında kalmıyor.canım arkadaşım dediğin,kıymet verdiğin biri sanki hayatına hiç girmemiş gibi davranılabiliyor. biz hep "ölümüne kanka olalım."repliği the end olarak tarihe karışıyor.

bu kaldırması biraz ağır bir durum başıma gelmişti.

olur arada öyle. zaman içerisinde sen değişirsin, o değişir ve artık birbirinize o kadar da hitap etmemeye başlarsınız. onun hayatı başka bir yöne sizinki bambaşka bir yöne gider. ortak noktalar, paylaşılan şeyler, iletişim giderek azalır ve hiçbir sebep yokken uzaklaşırsınız.
hayatın kendisi bir yolculuk gibi, her durakta birileri inerken birileri de biner. insanlar birbirlerinin hayatlarına belli bir amaç için giriyormuş gibi geliyor bazen. o iletişime karşılıklı ihtiyaç duyduğunuz bir dönemde hayatınıza giriyor, birbirinize farkında olarak ya da olmayarak bir şeyler kattıktan ve birbirinizin hayatındaki görevinizi tamamladıktan sonra usulca çıkıyor hayatınızdan. hayatın olağan akışı olarak görüyorum bunu. tabi hep hayatınızda olmaya devam edebilen insanlar da oluyor. ikiniz de değişseniz bile hala aynı frekansı yakalayabildiğiniz insanlar. o insanlar herkes gelir herkes giderken hayatınızda kalan nadir insanlardan oluyor ve varlıklarına hep ihtiyaç duyuyoruz.