iyi tanıdığın bir insanla yabancılaşmak

eskiden bir bakışından ne hissettiğini bildiğin insanın şimdi kim olduğunu bilmemektir.

daha kötüsü ise kendinden çok sevdiğin bir insanla yabancılaşmaktır.

of bu çok kötü be. yaşamayan bilmez.
çok acı bir tecrübe... ben çok iyi bilirim

kısaca iyi tanıdığını zannettiğin insanın yitirilmesidir bu. her bir yitirme, karşımıza büyük bir yabancılık olarak çıkar. insan yabancılaşmaz, yalnızca tarihin karanlık sayfalarına bir yenisini daha ekler. sevmek gerek, yitirmemek için gerçekten sevmek gerek!

uyurken nasıl nefes alıp verdiğini, sabah uyandığında çıkardığı mırıldanma seslerini, kahvaltıda ne sevdiğini, yemek yiyiş hızını ve buna benzer birçok şeyini ezbere bilirken yabancılaşmak... ruhumu daraltıyor.

iyi tanıdığın bir insanın yabancı birine yapmayacağı muameleyi sana yapması ile vuku bulanı işleri iyice saçmalaştıran süreç.

araya zaman girmesine rağmen gördüğünüz vakit ayrılalı sanki saatler olmuş olanı da varken, oturup hiç mi düşünmedin ne hissedeceğimi dalgası vuruyor bir yerlerden.

belki de kin tutmayı ya da o burukluğu unutup kulak vermem gerekiyordur o yabancıya, kendimi yenecek kadar olgunlaştığımdan emin değilim.

az önce rastladım. goz ucuyla gördük birbirimizi içimden birseyler koptu. yıllar hiç mi unutturmaz. bir insan hiç mi değişmez.iki yabancı gibi geçtik. ne bir selam ,ne bir hoşçakal. halbuki yıllar önce beni kollarına alırdı, masaj yapardı...hatta traş ederdi.elleri yumuşacık pamuk gibiydi. berberim,berber suat im. ama artık bitti o hikaye.simdi bambaşka bir berbere gidiyorum. yemine ederim yeni berberin adını bile bilmiyorum.