aileye yabancılaşmak

eskiden her şeyini paylaşırken günlük konuşurken bir anda daha az konuşmaya başladığın ve bir şeylerini de paylaşmamaya başladığın ince bir çizgi vardır... yavaş yavaş uzaklaşmışsındır, bir bağ yokmuş gibi.

ne değişti? bilemiyorum. ama bir şeyler değişmiş eski yakınlık samimiyet yok.

toksik bir ailede hızla gerçekleşmesi muhtemel ayrışmadır. aile kurumu kökünden yanlış temellerle kurulu bir hegemonya hapishanesidir. ebeveynler kendi incinmiş ego ideallerini bireye dayatan gizli despotlardır. sevgi sadece sözde bir kılıftır yozlaşmışlığı örtmek için. onların beklentilerine ters düşün, tüm o yalanların hiddet dolu bakışlara yerini bıraktığını görürsünüz. onların atalarından beri sürdürdüğü yollara karşı çıkın, anında o çok masum sevgilerinden aforoz edilirsiniz. aile kurumu suçların beşiğidir ve yok edilmesi gereken kanserli hücredir. ailesine yabancılaşan kişi kendini arama yolculuğuna çıkıp kültürel zehrinin farkına varabilen kişidir.

nasıl olur ancak şu durumdaysan olur:belli bir yaşa geldiysen ,her fırsatta toplum içinde seni rencide ediyolarsa ,hala sana çocuk muamelisi yapıp sucluyolarsa ,herşeyin sorumlusu senmissin gibi sürekli imada bulunuyolarsa geçmiş olsun bir süre sonra bu onlardan soğumaya ,uzaklaşmaya,yabancılaşmana sebep olur.

bir süre uzaklaşıp normal insanların arasına düşünce yaşadığın bir aydınlanmadır.
hemen ani bir tepki verilmez ama aramaların sormaların arası gittikçe açılır.

doğuşumdan itibaren devam eden bir süreç fekat sonra alışıyorsun. şey gibi mm.. evlatlıkmışım gibi.. koruyucu aile falan. çünkü bayağı bayağı uzağım ya..

ergenlik döneminin ilk belirtilerinden diyebilirim. aileyle çatışmalar,fikir ayrılıkları vb. sebeplerden aileden uzaklaşma ve aileye yabancılaşma olabilir. tabi bu tür sorunların çözülmesinde ailenin büyük rol oynaması lazım. özellikle bu pandemi sürecinde bir taraftan aileye yabancılaşmanın diğer taraftan aile içi sorunların çözülmesinin arttığını düşünüyorum.

başka bir şehirde yaşıyorum. onlardan bayadır uzaktayım. ben ailemden erken uzaklaştım. 19 yaşındaydım ilk kendim eve çıktığımda. onları özlüyorum ama aile evinde olmanın getirdiği bir sinir var herkes bilir bunu. ruh sağlığım çok kolay bozulabiliyor orada. çok gerici kafa yapıları var ve onların kafasıda normal olarak beni geriyor..eskisi kadar iyi anlaşamıyorum onlarla. bu beni üzüyor ama ne yapalım..

barış bıçakçı

üniversiteyi şehir dışında okuyorum
okul açıldığından beri iki kere gittim
hatta şu an yoldayım
ben gideli çok şey değişmiş
kardeş dediğim varlık bana misafir diyor
evdeki düzen değişmiş
huzur kaçmış (tabii ben olmayınca)
kimse kimseyle konuşmuyor
kısacası benim bıraktığım aile değil
çok benziyor ama alakası yok